Δύο χρόνια μετά την πρώτη του συνέντευξη στο NouPou, ο Μάνος Ανδρεάδης έχει πετύχει ήδη ένα από τα μεγάλα του στοιχήματα: να φορέσει το σκουφάκι της Εθνικής Ανδρών και να ανέβει στο βάθρο ενός παγκοσμίου πρωταθλήματος. Με αφορμή το χάλκινο στη Σιγκαπούρη, γυρνάμε πίσω –στις παιδικές του αναμνήσεις από τη Βουλιαγμένη, στους πρώτους του αγώνες– και μιλάμε για όλα όσα τον έφεραν εδώ. Και για εκείνα που έρχονται.
Τον είχαμε ξεχωρίσει πριν από δύο χρόνια, όταν μιλούσαμε για εκείνα τα νέα πρόσωπα που θα διαμορφώσουν την επόμενη μέρα των Νοτίων Προαστίων. Σήμερα, δεν μιλάμε για το μέλλον του, αλλά για το παρόν του. Ο Μάνος Ανδρεάδης είναι ήδη εδώ και είναι ήδη πρωταγωνιστής. Στα 23 του, ο τερματοφύλακας του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης δεν εκπροσωπεί απλώς τη νέα γενιά του ελληνικού πόλο, τη σηκώνει στις πλάτες του, με ωριμότητα, συνέπεια και ένα χάλκινο μετάλλιο στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Σιγκαπούρη να επισφραγίζει τη διαδρομή του.
Με καταγωγή από τα Νότια, γέννημα-θρέμμα των Ακαδημιών του Ομίλου και βλέμμα στραμμένο στον επόμενο μεγάλο στόχο – τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες – ο Μάνος Ανδρεάδης μιλά στο NouPou για την εμπειρία του στην Εθνική, τις στιγμές που τον σημάδεψαν στην πισίνα της Βουλιαγμένης, τα παιδικά του καλοκαίρια στην πλατεία και την παιδική χαρά της περιοχής, τα παγωτά μετά την προπόνηση, αλλά και το όνειρο να μείνει στα Νότια και μετά την καριέρα του.
Η επιτυχία στο Παγκόσμιο, η πρόκληση του Ευρωπαϊκού και το μεγάλο Ολυμπιακό όνειρο
Το να φοράς το εθνόσημο, να εκπροσωπείς τη χώρα σου σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι για τον Μάνο Ανδρεάδη κάτι πολύ περισσότερο από τιμή. Είναι το αποτέλεσμα αμέτρητων ωρών δουλειάς και θυσιών, που συμπυκνώνονται σε ένα σκουφάκι και μια σημαία. Φέτος, με την Εθνική ομάδα πόλο, έζησε μια από τις πιο δυνατές στιγμές της μέχρι τώρα πορείας του: την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης. «Το να εκπροσωπείς τη χώρα σου είναι τεράστια τιμή. Το να φοράς το εθνόσημο, το σκουφάκι… όλο αυτό κουβαλάει από πίσω πολλές ώρες δουλειάς. Παράλληλα όμως σε γεμίζει και ευθύνες», λέει με ειλικρίνεια.
«Η επιτυχία αυτή είναι κάτι πολύ μεγάλο, γενικά για τον ελληνικό αθλητισμό», λέει. Ακόμη περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι, στην ίδια διοργάνωση, η ελληνική γυναικεία ομάδα κατέκτησε το χρυσό. «Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του αθλήματος που δύο ομάδες της ίδιας χώρας παίρνουν μετάλλιο στην ίδια διοργάνωση. Κάτι τέτοιο δείχνει τη δυσκολία, αλλά και τη σοβαρότητα αυτής της διάκρισης. Είναι τεράστιο αυτό που καταφέραμε», προσθέτει, ενώ παράλληλα μιλά με σεβασμό και πίστη για την ομάδα. «Έχουμε πάρα πολύ ταλέντο. Είναι ίσως από τις πιο ταλαντούχες γενιές στο άθλημά μας και όλοι είμαστε επαγγελματίες. Αυτό άλλωστε φαίνεται από τη σταθερή παρουσία της Εθνικής στα μετάλλια τα τελευταία χρόνια».
Παρότι η επιτυχία ήταν μεγάλη, ο ίδιος δεν κρύβει πως υπήρξε η αίσθηση ότι υπήρχε περιθώριο για κάτι ακόμη μεγαλύτερο, «γιατί αυτή η ομάδα είναι φτιαγμένη για κορυφές, για το χρυσό. Ο τρόπος που χάσαμε στον ημιτελικό με την Ισπανία μάς άφησε μια απογοήτευση. Όμως είμαστε ευγνώμονες και πιο αποφασισμένοι από ποτέ. Αυτό που μας δίνει είναι ένα ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο: να ανέβουμε στο πιο ψηλό σκαλί στην επόμενη διοργάνωση. Και είναι κάτι ρεαλιστικό. Μπορεί να συμβεί».
Όσο για τον δικό του μεγάλο στόχο; «Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το όνειρο κάθε αθλητή. Και ο δικός μου μεγάλος στόχος είναι η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες». Παρ’ όλα αυτά, ο Μάνος είναι άνθρωπος του σήμερα. «Κοιτάω τη μέρα που περνάει, ένα βήμα τη φορά. Θέλω να έχω καλές επιδόσεις με τη Βουλιαγμένη και να βοηθώ την Εθνική όσο περισσότερο μπορώ. Η επόμενη μεγάλη πρόκληση είναι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Βελιγράδι, τον Ιανουάριο. Θέλω πολύ να είμαι εκεί, να συμμετέχω και να βοηθήσω την ομάδα να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ. Έχουμε κερδίσει παγκόσμια, αλλά όχι στην Ευρώπη».
Η σκέψη του δεν ταξιδεύει πολύ μακριά, όσο κι αν το μεγάλο όνειρο λέγεται Λος Άντζελες. Αντίθετα, παραμένει σταθερά προσγειωμένος στο παρόν. «Με ενδιαφέρει η καθημερινή εξέλιξη, και ως αθλητή και ως άνθρωπο. Δεν βάζουμε στόχους ανέφικτους. Ό,τι σκέφτομαι είναι ρεαλιστικό και προσπαθώ, μέσα από καθημερινή δουλειά, να τους πετυχαίνω έναν έναν».
Από την πρώτη επαφή με το νερό μέχρι τα δοκάρια της Εθνικής
Ο Μάνος Ανδρεάδης δεν προέρχεται από «αθλητική» οικογένεια, δεν μεγάλωσε σε περιβάλλον πρωταθλητών ή προπονητών. «Η οικογένειά μου δεν είχε ποτέ κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό. Παρακολουθούσαν τα αθλήματα, αλλά ως τυπικοί θεατές», λέει. Ο ίδιος όμως είχε από μικρός πάθος με το νερό και το κολύμπι. Ξεκίνησε με κολύμβηση στη Γλυφάδα, όταν ακόμη έμεναν στο Ελληνικό, μέχρι που η οικογένεια μετακόμισε στη Βάρη – και άρχισε η αναζήτηση για το επόμενο βήμα. «Είχα τρέλα με το κολύμπι. Είχαμε κάποιους οικογενειακούς φίλους που μας πρότειναν να ξεκινήσω πόλο στη Βουλιαγμένη. Μου άρεσε από πάντα η θάλασσα και το κολύμπι, η επαφή με το νερό, οπότε ήθελα να το δοκιμάσω».
Μπήκε στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης το 2008, σε ηλικία έξι ετών.«Μου φάνηκε πολύ όμορφο το περιβάλλον. Πιστεύω ότι και οι εγκαταστάσεις είναι από τις καλύτερες που θα συναντήσεις – ιδανικές για παιδιά μικρής ηλικίας που θέλουν να ξεκινήσουν». Την πρώτη φορά που μπήκε στην πισίνα, θυμάται πως ένιωσε ότι ήταν… τεράστια. Κι όμως, δεν του πήρε πολύ καιρό να εγκλιματιστεί. «Υπήρχαν πολλά παιδιά στην ηλικία μου και είχα ήδη κάποιους γνωστούς, οπότε έτσι μπήκα στον Όμιλο και πραγματικά χαίρομαι που ήταν αυτή η αρχή μου. Είναι πραγματικά το καλύτερο αθλητικό περιβάλλον που θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα παιδί».
Στην αρχή έπαιζε μέσα, όχι κάτω από τα δοκάρια. «Αλλά στην πορεία, δεν μου άρεσε αυτό τόσο πολύ, οπότε συνέχισα ως τερματοφύλακας. Εγώ το ζήτησα από τον προπονητή μου, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, γιατί συνήθως όλοι ήθελαν να παίζουν μέσα, να βάζουν γκολ, να παλεύουν».
Οι αναμνήσεις του από εκείνα τα πρώτα χρόνια πολλές. «Αυτό που θα μου μείνει για πάντα ανεξήτιλο είναι οι προπονητές μου. Έχουμε κρατήσει ακόμη και σήμερα φιλικές σχέσεις, γιατί όταν ένας άνθρωπος σε έχει δίπλα του από παιδί, σε καθοδηγεί, σε στηρίζει, περνάτε πολλά μαζί». Κρατά τις επιτυχίες που είχε με την ομάδα στις Ακαδημίες, αλλά και τις φιλίες που χτίστηκαν εκεί.
Θυμάται έντονα και ένα στοιχείο που κάνει τον ΝΟ Βουλιαγμένης ξεχωριστό: «Η πρώτη ομάδα, η αντρική, κάνει στον ίδιο χώρο προπόνηση με την Ακαδημία. Άρα, όταν εγώ ήμουν 10 χρονών και έβλεπα τον Χρήστο Αφρουδάκη να προπονείται δίπλα μου, ήταν συναρπαστικό. Μετά από χρόνια, καταλήξαμε συμπαίκτες, κάτι που είναι τρομερό». Θυμάται και το πρωτάθλημα του 2012, όταν εκείνος ήταν στην κερκίδα. «Έλεγα ότι και εγώ θέλω να φτάσω εκεί, να γίνω βασικός και να έχω πολλές νίκες με τον Όμιλο».
Αν πάντως έπρεπε να διαλέξει μια χρονιά-ορόσημο, δεν θα δυσκολευόταν: «Θα πω τη φετινή. Το γεγονός ότι μετά από τόσα χρόνια κατάφερα να παίξω στην ομάδα της Βουλιαγμένης ως πρώτος τερματοφύλακας και να εμφανιστώ με την Εθνική».
Η «Βουλιαγμένη» ως σταθερά
Αν ένα παιδί ξεκινούσε σήμερα το πόλο στη Βουλιαγμένη, ο Μάνος Ανδρεάδης ξέρει καλά τι θα του έλεγε. «Όταν ξεκινάει ένα παιδί, το πιο σημαντικό είναι να βρίσκεται σε έναν χώρο και μια ομάδα που να τη χαίρεται. Να περνάει καλά, να το ευχαριστιέται». Και ο ΝΟ Βουλιαγμένης είναι, όπως λέει, το ιδανικό περιβάλλον για να συμβεί αυτό. «Η Βουλιαγμένη έχει όλες τις προδιαγραφές για να γίνει αυτό το μέρος για ένα παιδί. Υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι να το καθοδηγήσουν σωστά. Θα λάβει από μικρή ηλικία την αίσθηση της οργάνωσης, της πειθαρχίας, το να είναι μέλος μιας ομάδας, να ακολουθεί κανόνες. Όλα αυτά είναι μεγάλο προτέρημα. Και τελικά στάση ζωής».
«Η Βουλιαγμένη από πάντα έχει στόχο μέσω της ακαδημίας να βγάζει παιδιά που θα στελεχώνουν την ανδρική ομάδα και αργότερα την Εθνική. Έτσι ξεκίνησα και εγώ. Πέρασα από όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, έφτασα στη βασική ομάδα και τελικά στην Εθνική». Σήμερα, όπως εξηγεί, η ομάδα αποτελείται κατά περίπου 80% από αθλητές που προέρχονται από την Ακαδημία. «Είμαστε όλοι ηλικιακά κοντά, έχουμε πάρει την πειθαρχία του Ομίλου, έχουμε μάθει μέσα από τις επιτυχίες μας. Και το γεγονός ότι είμαστε όλοι μαζί στην ομάδα είναι πολύ ωραίο – μαζί με τις μεταγραφές που επίσης είναι σημαντικές για εμάς».
Και όμως, δεν ήταν όλα πάντα εύκολα. Υπήρξαν στιγμές που κλονίστηκε, που ένιωσε ότι ίσως δεν είναι φτιαγμένος για να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. «Αν έλεγα πως δεν υπήρχαν τέτοιες στιγμές, θα έλεγα ψέματα. Σίγουρα υπήρχαν φορές που λύγισα, γιατί ο αθλητισμός έχει πίεση, ειδικά όταν είσαι σε μια ομάδα που έχει στόχους. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι “Μήπως δεν είμαι αρκετά καλός; Μήπως πρέπει να σταματήσω; Να ασχοληθώ με κάτι άλλο;”».
Τελικά, «υπάρχουν πολλοί λόγοι που σε κρατάνε. Και πιστεύω ότι αυτοί υπερτερούν». Ο σημαντικότερος λόγος που έκανε τον Μάνο να μην τα παρατήσει ήταν η στήριξη από την οικογένειά του: «Έχω ανθρώπους δίπλα μου και δεν θέλω να τους απογοητεύσω. Πιστεύουν σε μένα» λέει.
«Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι “Μήπως δεν είμαι αρκετά καλός; Μήπως πρέπει να σταματήσω; Να ασχοληθώ με κάτι άλλο;”».
Όσο για το ίδιο το άθλημα, η άποψή του είναι ξεκάθαρη: Το πόλο δεν τυγχάνει της προβολής που αξίζει. «Στην Ελλάδα θα πω κατηγορηματικά όχι. Το άθλημα δεν έχει την προβολή και τον σεβασμό που θα έπρεπε να έχει, παρόλο που, ως γνωστόν, είναι το ομαδικό άθλημα με τις περισσότερες επιτυχίες στον ελληνικό αθλητισμό». Ο κόσμος, λέει, δεν το ακολουθεί, παρά μόνο όταν έρθουν οι μεγάλες νίκες. Αναφέρει δύο φράσεις του προπονητή των γυναικών που τον σημάδεψαν: «Μας αξίζουν τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας μετά από μια τόσο μεγάλη επιτυχία» και «την άλλη εβδομάδα δεν θα μας θυμάται κανείς».
Το εθνικό άθλημα της Βουλιαγμένης
Στη Βουλιαγμένη όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. «Εδώ, το άθλημα είναι γνωστό. Όταν κυκλοφορείς σε ξέρουν, είσαι -σε εισαγωγικά- διάσημος. Υπάρχει κόσμος που στηρίζει τον Όμιλο και το πόλο. Έρχονται στα παιχνίδια. Στη Βουλιαγμένη το πόλο είναι το εθνικό άθλημα. Αλλά δεν πρέπει να συμβαίνει μόνο εδώ αυτό».
Για εκείνον, η Βουλιαγμένη είναι η ιδιαίτερη πατρίδα των παιδικών του χρόνων. «Τα περισσότερα καλοκαίρια τα περνούσαμε στην πλατεία της Βουλιαγμένης, στην παιδική χαρά. Κάναμε πολλές βόλτες. Αυτά τα καλοκαίρια τα νοσταλγώ πολύ – ειδικά όταν βλέπω τις νέες γενιές να κάνουν το ίδιο σήμερα. Ξυπνούν πολύ ωραίες αναμνήσεις. Πλέον, τη Βουλιαγμένη την ξέρω με κλειστά τα μάτια. Ξέρω όλα τα κρυφά και μη σημεία. Την έχω περπατήσει μόνος, με παρέα. Σε καλές στιγμές, σε άσχημες στιγμές, ώρες που σκεφτόμουν πολλά».
Ακόμα και σήμερα, που η καθημερινότητά του είναι γεμάτη, εξακολουθεί να περνά πολλά απογεύματα στην περιοχή. Μάλιστα κάποιες αγαπημένες στάσεις παραμένουν διαχρονικές. «Ήμασταν συνέχεια στο Waffle House και στον Λουιζίδη. Ακόμη πηγαίνουμε και τρώμε εκεί. Είναι πλέον δικοί μας άνθρωποι, μας ξέρουν από μικρά παιδιά. Όταν κάποιος σε βλέπει να μεγαλώνεις, να εξελίσσεσαι, να φέρνεις χαρές στη μικρή μας κοινότητα, είναι πολύ ωραίο, το χαίρονται μαζί μας».
Το αύριο: Μια ζωή κοντά στο νερό
Ο Μάνος Ανδρεάδης είναι άνθρωπος που λειτουργεί με πλάνο, με σκέψη, με μέθοδο. Παρ’ όλα αυτά, όπως λέει, προτιμά να πηγαίνει «βήμα – βήμα». Δεν κάνει μακρινά άλματα στο μυαλό του, αλλά έχει εικόνες – μικρές, καθαρές – για το πώς θέλει να είναι η ζωή του μετά το τέλος της αθλητικής του πορείας.
«Έχω σκεφτεί κάποια πράγματα. Σίγουρα θέλω να μένω στα Νότια Προάστια. Θέλω να παραμείνω στον Όμιλο της Βουλιαγμένης όταν τελειώσει η καριέρα μου, γιατί θέλω να ξεπληρώσω και όσα έχω πάρει», λέει. «Με φαντάζομαι με τη δική μου οικογένεια στα νότια, να τους μυήσω στην αγάπη μου για τη θάλασσα, στις συνήθειές μου… και να έχω μια ήρεμη ζωή εδώ».
Πηγή: noupou.gr