Γράφει ο Παναγιώτης Κόνσουλας,
Οικονομολόγος – Πολιτικός Επιστήμονας
Το ξαφνικό κλείσιμο των Ελληνικών Ταχυδρομείων (ΕΛΤΑ) προκάλεσε κύμα έκπληξης, νοσταλγίας και θυμού.
Για πολλούς, τα ΕΛΤΑ υπήρξαν ένα σταθερό κομμάτι της ελληνικής καθημερινότητας, ένας θεσμός που συνόδευε γενιές.
Όμως η ψύχραιμη αλήθεια είναι ότι η έκπληξη δεν θα έπρεπε να είναι το «γιατί έκλεισαν», αλλά το «πώς άντεξαν τόσο πολύ» σε μια εποχή που ο κόσμος γύρω τους είχε αλλάξει ριζικά.
Για πάνω από δύο δεκαετίες, τα ΕΛΤΑ λειτουργούσαν περισσότερο ως γραφειοκρατικό απολίθωμα παρά ως σύγχρονος οργανισμός.
Η μετάβαση στην ψηφιακή επικοινωνία, η ραγδαία ανάπτυξη των ιδιωτικών εταιρειών courier και η εκρηκτική άνοδος του ηλεκτρονικού εμπορίου βρήκαν τα ΕΛΤΑ να πορεύονται με αργούς ρυθμούς, ελλείψεις σε προσωπικό, παρωχημένα συστήματα
και δομές που δύσκολα προσαρμόζονταν.
Η ευθύνη δεν είναι μόνο οικονομική είναι και πολιτική. Κάθε κυβέρνηση αντιμετώπιζε τα ΕΛΤΑ περισσότερο ως χώρο τοποθέτησης ημετέρων και λιγότερο ως δημόσιο οργανισμό με αποστολή και προοπτική. Ούτε ένα σοβαρό σχέδιο εξυγίανσης
ή ψηφιακής μετάβασης δεν υλοποιήθηκε έγκαιρα.
Αντί να μετατραπούν σε ένα σύγχρονο δίκτυο logistics, παρέμειναν εγκλωβισμένα σε μια λογική 20ού αιώνα, εξυπηρετώντας όλο και λιγότερους πολίτες με όλο και μεγαλύτερο κόστος.
Η τεχνολογία δεν περίμενε. Οι πολίτες προσαρμόστηκαν στις online πληρωμές, στις ψηφιακές ειδοποιήσεις, στα ιδιωτικά δίκτυα διανομής. Και τα ΕΛΤΑ έμειναν πίσω, μέχρι που το οικονομικό αδιέξοδο έγινε αναπόφευκτο.
Το σημερινό κλείσιμο δεν είναι αποτέλεσμα μιας απόφασης «σοκ», αλλά μιας μακράς αδράνειας που μετατράπηκε σε παραίτηση.
Η Ελλάδα είχε κάθε λόγο να διατηρήσει έναν δημόσιο φορέα ταχυμεταφορών —όχι όμως με τη μορφή που είχαν τα ΕΛΤΑ.
Αν υπήρχε διορατικότητα, θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί σε έναν ευέλικτο, ψηφιακό οργανισμό logistics με πανελλαδικό δίκτυο, ικανό να εξυπηρετεί τις ανάγκες της νέας οικονομίας. Αντ’ αυτού, επέλεξαν να γίνουν μάρτυρες του ίδιου τους του
παρελθόντος.
Το κλείσιμο, λοιπόν, δεν είναι η αποτυχία της χώρας να κρατήσει «ζωντανό» έναν θεσμό. Είναι η απόδειξη ότι κανένας θεσμός δεν μπορεί να επιβιώσει όταν δεν ακολουθεί τον ρυθμό της εποχής του.
Τα ΕΛΤΑ δεν ηττήθηκαν από την αγορά, ηττήθηκαν από τη στασιμότητα. Και αυτό είναι ίσως το πιο σκληρό, αλλά δυστυχώς και το πιο δίκαιο τέλος που μπορούσαν να έχουν.
Πηγή: political.gr