Ο Παναγιώτης Παππάς, από τη Βάρη, είναι πρωταθλητής αγώνων ράλλυ ιστορικών αυτοκινήτων εδώ και 20 χρόνια. Η «ιστορία» που μας διηγείται είναι η ζωή του μέχρι σήμερα. Σε αυτή, περιλαμβάνονται η αγάπη για τα αυτοκίνητα, τρόπαια, ταινίες που γυρίστηκαν στα νότια προάστια, αγαπημένοι ξένοι οδηγοί -μεταξύ των οποίων μια γυναίκα- αλλά και η σημαντική σχέση με τον Δήμαρχο Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης Γρηγόρη Κωνσταντέλλο, με τον οποίο τρέχουν μαζί σε αγώνες.
Ο Παναγιώτης Παππάς γεννήθηκε στον Κορυδαλλό το 1979, όμως μένει στη Βάρη από τότε που θυμάται τον εαυτό του: Σε ηλικία 5 περίπου ετών εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην περιοχή και όλα του τα παιδικά χρόνια τα πέρασε στο Δίλοφο και στο Χέρωμα, ενώ εδώ και 17 χρόνια διατηρεί κουρείο στην Πλατεία Ηρώων. Ακόμα όμως κι αν τελικά σπούδασε κομμωτική -και, όπως παραδέχεται, μετάνιωσε που δεν έγινε μηχανικός αυτοκινήτων- ο μηχανοκίνητος αθλητισμός δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί για εκείνον μια σχέση ζωής.
Ο νότιος πρωταθλητής ράλλυ έχει αρκετά τρόπαια αλλά και καρό σημαία στην κατοχή του. Σε ηλικία μόλις 15 ετών έμαθε να πιάνει το τιμόνι, σε πίστα καρτ της Λεωφόρου Βάρης – Κορωπίου. Το πρώτο του αυτοκίνητο ήταν ένα Ford Escort την περίοδο που ήταν φαντάρος. Μετά, πήρε την πρώτη του BMW, στην οποία μένει πιστός μέχρι σήμερα, αλλάζοντας απλά μοντέλα. Έχει αδυναμία στα ιστορικά αυτοκίνητα και από το 2004 είναι μέλος του Συλλόγου Ιδιοκτητών Ιστορικών Αυτοκινήτων (Σ.Ι.Σ.Α), λαμβάνοντας μέρος σε αγώνες δεξιοτεχνίας και ταχύτητας. Ο επόμενος αγώνας του είναι μάλιστα σε μερικές μέρες, στις 16 Οκτωβρίου, με τον Δήμαρχο Γρηγόρη Κωνσταντέλλο στο πλευρό του ως συνοδηγό, στο μοναδικό στο είδος του ράλλυ αντοχής για ιστορικά αυτοκίνητα, «24 Ώρες Ελλάδα».
Ο αγώνας απευθύνεται σε έμπειρους οδηγούς και συνοδηγούς, αφού η πρόκληση είναι μεγάλη: Για μία ολόκληρη μέρα, τα πληρώματα θα οδηγήσουν στις πιο θρυλικές διαδρομές της χώρας, ξεκινώντας στις 11 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου από τη Χαλκίδα. Με μία μόνο ωρίαια στάση θα φτάσουν μετά από πολλή και απαιτητική οδήγηση στις 9 το βράδυ στην Καρδίτσα για μία τρίωρη ανασυγκρότηση, πριν ξεκινήσουν και πάλι τα μεσάνυχτα για να έρθουν αντιμέτωποι με τις νυχτερινές ειδικές διαδρομές της ανατολικής πλευράς της λίμνης Πλαστήρα και να συνεχίσουν τελικά προς Λαμία. Μία ακόμα ώρα διάλειμμα θα ακολουθήσει, πριν, στις 5 τα ξημερώματα, φύγουν για το τέταρτο και τελευταίο σκέλος του αγώνα, με τις ειδικές διαδρομές της Στερεάς Ελλάδας, μέχρι να επιστρέψουν, 800 χιλιόμετρα και περίπου 24 ώρες μετά την εκκίνηση, στη Χαλκίδα για τον τερματισμό.
Τα νότια προάστια έχουν αλλάξει ριζικά αυτά τα σαράντα περίπου χρόνια που μένετε εδώ. Τι θυμάστε από τότε;
Όταν μέναμε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στα Πηγαδάκια Βούλας, βλέπαμε πρόβατα στα χωράφια να βοσκάνε λες και είμαστε σε χωριό. Και τώρα βλέπουμε παντού πολυτελείς βίλες και πολυκατοικίες. Η Βάρη δεν έχει επίσης καμία σχέση με παλαιότερα. Στόχος βέβαια να προλάβει την εξέλιξη των άλλων δύο, Βούλα και Βουλιαγμένη, που είναι πια δύο από τις πιο αναπτυγμένες περιοχές των νοτίων προαστίων.
Πώς είναι να οδηγεί κανείς στα νότια προάστια; Ιδιαίτερα από τη Βουλιαγμένη και προς το Σούνιο συναντάς μαγικά τοπία, όμως την ίδια στιγμή στην παραλιακή υπάρχουν οδηγοί που τρέχουν υπερβολικά.
Ο δρόμος είναι πολύ επικίνδυνος και δεν είναι σε καμία περίπτωση ιδανικός για να τρέξεις, γι’αυτό και έχουν γίνει δυστυχώς πολλά ατυχήματα και δυστυχήματα. Είναι ένας δρόμος υπέροχος, για να απολαύσεις τη θέα. Καλό θα ήταν λοιπόν οι οδηγοί να μείνουν σε αυτό και να οδηγούν προσεκτικά. Είναι η ηλικία όμως -από τα 18 που παίρνεις δίπλωμα μέχρι τα 25 περίπου- που το μυαλό δεν έχει ωριμάσει και δοκιμάζεις το αυτοκίνητο, να το πας στα όριά του. Οι νέοι δεν γνωρίζουν πού πατάει το αυτοκίνητό τους και για να το μάθουν αυτό πρέπει να περάσουν τουλάχιστον πέντε χρόνια καθημερινής οδήγησης.
Τα νότια ήταν πάντως εδώ και δεκαετίες διάσημα για αυτές τις μαγικές διαδρομές τους και ο ελληνικός κινηματογράφος τα έχει «τιμήσει» δεόντως. Σωστά;
Ναι, έχουν γυριστεί πολλές ταινίες στα νότια προάστια, και μάλιστα στα 3Β, γιατί είναι υπέροχο το τοπίο εδώ. Τη δεκαετία του ’60 είχε γυριστεί η ταινία «Η Σωφερίνα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τα γυρίσματα έγιναν στο Καβούρι, στη Βουλιαγμένη. Την ίδια περίπου περίοδο γυρίστηκε και η ταινία «Ιστορία μιας ζωής», με τον Μάνο Κατράκη και τη Ζωή Λάσκαρη, η οποία σκοτώνεται υποτίθεται στις Τρύπες του Καραμανλή. Αργότερα, το 1980, γυρίστηκε επίσης το «Έξοδος κινδύνου», με τον Γιώργο Φούντα, ο οποίος έτρωγε στη Λουμπάρδα, στην Αγία Μαρίνα.
Μιλήσαμε πριν για επικίνδυνη οδήγηση και ατυχήματα. Στους αγώνες λοιπόν τι γίνεται; Είναι επικίνδυνος ένας αγώνας ράλλυ;
Εμείς που πάμε στους αγώνες και τρέχουμε, ελέγχουμε μέχρι τελευταίο εκατοστό αν έχει πρόβλημα το αυτοκίνητο και φυσικά γνωρίζουμε πού πατάει το όχημά μας. Τρέχουμε αγωνιστικά και κοιτάμε τα πάντα με το χρονόμετρο ώστε να έχουμε ακρίβεια δευτερολέπτου. Τρέχουμε με μέση ταχύτητα 50 χλμ, αλλά δεν παύει να είναι αγωνιστική οδήγηση. Αν παρατηρήσετε κιόλας, θα δείτε πως τα ατυχήματα που γίνονται σε αγώνες ράλλυ παγκοσμίως είναι ελάχιστα.
Αρκετές φορές έχουν γίνει προσπάθειες για την κατασκευή πίστας ΦΟΡΜΟΥΛΑ 1 στην Ελλάδα και υπήρξαν μάλιστα σχέδια που αφορούσαν τα νότια προάστια. Υπάρχει πιστεύετε τέτοια περίπτωση;
Πράγματι, υπήρχαν σκέψεις παλαιότερα για να γίνει στη Δραπετσώνα, στον Πειραιά, όπου θα ήταν όντως μαγικό σημείο για να δημιουργηθεί Formula 1. Μια άλλη σκέψη ήταν να γίνει στις Αλυκές Αναβύσσου, αλλά επειδή ήταν αρχαιολογικός χώρος δεν μπόρεσε να προχωρήσει και μια ακόμα σκέψη ήταν το Ελληνικό, αλλά από τη στιγμή που αυτό πουλήθηκε, η ιδέα ναυάγησε. Θα ήταν σίγουρα ωραίο να συμβεί κάτι τέτοιο πάντως.
Εσείς πώς κολλήσατε με τα αυτοκίνητα;
Το 1989 ο πατέρας μου αγόρασε μια Toyota Celica GT1600. Το 1990 ο 28χρονος Ισπανός Κάρλος Σάινθ κέρδισε με μία Celica GT-Four το ράλλυ Ακρόπολης πετυχαίνοντας την πρώτη του νίκη στο WRC. Έχοντας αυτό το αυτοκίνητο στο γκαράζ, παθιάστηκα πολύ με αυτό το όχημα και παρακολουθούσα τους αγώνες ράλλυ. Εκείνα τα χρόνια υπήρχε και ανταγωνισμός μεταξύ Toyota Celica και Lancia Integrale. Στην γειτονιά μας τότε, στα Βλάχικα της Βάρης, υπήρχε μια οικογένεια τριών παιδιών η οποία είχε ένα Lancia Delta και σε κάθε νίκη των αυτοκινήτων στο Παγκόσμιο Ράλλυ πανηγυρίζαμε ή στεναχωριόμασταν αντίστοιχα. Ήταν ωραία χρόνια εκείνα. Τότε πήρα την απόφαση πως θέλω να τρέξω σε αγώνες. Στην τηλεόραση υπήρχε μόνο η εκπομπή του Άρη Σταθάκη η οποία έδειχνε στιγμιότυπα από τους αγώνες από το Ράλλυ Ακρόπολης. Εμείς, όταν μέναμε στην Καλύμνου, βλέπαμε τα αγωνιστικά να περνάνε κατά σειρά πριν τους αγώνες. Θυμάμαι ακόμα ένα Fiat 500 με το νούμερο 102 στο παρμπρίζ, το 1987. Στα μέρη μας τότε υπήρχε ειδική διαδρομή στη Φασκομηλιά και η περιοχή πάνω από τον Κρεμασμένο Λαγό για το Ράλλυ.
Ποιοι είναι οι οδηγοί που σας εντυπωσίασαν, αυτοί που λειτούργησαν ως πρότυπα για εσάς;
Δεν αρκεί να είσαι μόνο καλός οδηγός, αλλά και καλός με τους θαυμαστές και τους αντιπάλους σου. Εγώ είχα την τιμή να γνωρίσω μερικούς ξένους οδηγούς που ερχόντουσαν στη Βάρη τότε, τη δεκαετία του ’80. Δύο που ξεχωρίζω είναι ο Κάρλος Σάινθ και ο Άρι Βατάνεν, οι οποίοι ήταν πάντα σοβαροί αλλά εκεί που έπρεπε με το χαμόγελο και πάντα πρόθυμοι για φωτογραφίες και αυτόγραφα. Περισσότερο από όλους όμως θαυμάζω μια γυναίκα οδηγό, τη Γαλλίδα Μισέλ Μουτόν. Η συγκεκριμένη έχει κερδίσει Ράλλυ Ακρόπολης και τα καταφέρνει πιο καλά και από δέκα άνδρες μαζί. Μια Ελληνίδα που θαυμάζω, που είναι και καλή μου φίλη, είναι η Γεωργία Πουλή.
Ποιο ήταν το πρώτο αυτοκίνητο με το οποίο αγωνιστήκατε;
Πρώτο μου αγωνιστικό αυτοκίνητο ήταν η BMW 2002, μοντέλο του 1969. Όταν την αγόρασα με συνάντησε ένας κύριος στον δρόμο, που είχε το ίδιο αυτοκίνητο, και με σταμάτησε θέλοντας να μου πει πως πρέπει να λάβω μέρος σε έναν αγώνα ράλλυ. Τότε μου πρότεινε να τρέξω σε έναν ιστορικό αγώνα διότι το αυτοκίνητό μου ήταν ιδανικό για κάτι τέτοιο. Στην αρχή δεν το πίστεψα αλλά μετά με έπεισε και πήγα.
Και πώς ήταν τελικά αυτή η πρώτη εμπειρία;
Στον πρώτο μου αγώνα πήγα χωρίς χρονόμετρο καθώς πίστευα πως νικητής είναι αυτός που φτάνει πρώτος στον τερματισμό. Αλλά τελικά ήρθα τελευταίος σε χρόνο. Μετά όμως, η λέσχη έκανε επιδείξεις δεξιοτεχνίας με βαρέλια και κώνους και εκεί βγήκα δεύτερος και πήρα το πρώτο μου κύπελλο. Από τότε πήρα το μικρόβιο που λένε και κυνηγούσα όλους τους αγώνες. Τότε βέβαια δεν είχα την ίδια ωριμότητα που έχω τώρα, γιατί τα περισσότερα κύπελλα τα κατέκτησα μετά από 10 χρόνια εμπειρίας.
Εκείνα τα χρόνια, για να ασχοληθεί κανείς με το άθλημα ήθελε πολλά χρήματα. Επίσης, χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ, φαντάζομαι πως γινόταν πιο δύσκολη η ενημέρωση για τους αγώνες.
Μόνο από τις εφημερίδες ό,τι μάθαινες. Θα σου πω μια ιστορία για να καταλάβεις τι γινόταν. Ο Άρης Σταθάκης τότε είχε πάρει συνέντευξη από τρεις οδηγούς. Ο ένας έτρεχε στο Ράλλυ Ακρόπολης με ένα Lada Samara, το οποίο ήταν απλό αυτοκίνητο, αλλά του κόστισε παρ’ όλ’ αυτά δύο εκατομμύρια δραχμές. Ο Λεωνίδας Κύρκος, που είχε τόσους χορηγούς και βγήκε πρώτος, είχε δώσει 10 εκατομμύρια δραχμές, ενώ είχε χαλάσει και πολλές τετράδες λάστιχα. Τότε, για να μπορέσει κανείς να πρωταγωνιστήσει σε αγώνες τέτοιου επιπέδου, έπρεπε να έχει πολλούς χορηγούς και πολλά λεφτά. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ή ο Κώστας Στεφανής είχαν τα καλύτερα αυτοκίνητα, τα χρήματα, την καλύτερη ομάδα από πίσω και φυσικά ήταν και πολύ καλοί οδηγοί. Αυτό ισχύει και για το ελληνικό πρωτάθλημα αναβάσεων. Οι οδηγοί που κερδίζουν συνεχώς βάζουν καινούργια λάστιχα σε κάθε αγώνα. Όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα, πηγαίνουν με λάστιχα που έχουν φορέσει σε τρεις αγώνες. Η διαφορά όμως εδώ παίζεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Έχετε BMW σταθερά εδώ και χρόνια και δεν την αλλάζετε. Γιατί το κόλλημα με τη συγκεκριμένη εταιρεία;
Όσο είχα το παλιό αυτοκίνητο, έψαχνα να το φτιάξω σε ένα συνεργείο και μου ζήτησαν για δίσκο πλατό 100.000 δραχμές. Δίπλα από το μαγαζί υπήρχε μια BMW 2002 η οποία ήταν προς πώληση. Όταν ρώτησα πόσο κόστιζε, μου είπε 950.000 δραχμές. Το σκέφτηκα, αλλά το ποσό ήταν μεγάλο και δεν έκανα την κίνηση. Όταν επέστρεψα όμως την επόμενη εβδομάδα, με έπιασε ο ιδιοκτήτης της BMW και μου είπε πως κατέβασε την τιμή και πως θα μου την πουλούσε για 550.000. Εκείνη την εποχή, ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση να πας από τα 1100 κυβικά σε ένα αμάξι 2000 κυβικών. Την αγόρασα λοιπόν. Ως νέος τότε, έχοντας ένα ωραίο αυτοκίνητο το οποίο είχε μεγάλη ιστορία και μαγνήτιζε τα βλέμματα πάνω του, δεν γινόταν να μην κολλήσω. Γι’ αυτό και, όταν πούλησα εκείνη, πήρα πάλι BMW με την οποία τρέχω μέχρι σήμερα. Η πίσω κίνηση είναι πολύ ωραίο πράμα. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουνε να οδηγούν με πίσω κίνηση. Έχει και τα μυστικά της στους αγώνες. Όταν βρέχει ξεφουσκώνουμε λίγο τα λάστιχα, όταν είναι στεγνός τα φουσκώνουμε… υπάρχουν κόλπα!
Τρέχετε με τον Δήμαρχο Βάρης- Βούλας- Βουλιαγμένης, κ. Γρηγόρη Κωνσταντέλλο. Πώς ξεκίνησε αυτή η σχέση; Παίζει ρόλο το γεγονός ότι ο Δήμαρχος είναι πιλότος;
Ο Δήμαρχος είναι ένα πολύ ευχάριστο κεφάλαιο. Όσες φορές είχα κερδίσει αγώνες σε Βάρκιζα και Βούλα, με βράβευσε και βγάλαμε μαζί φωτογραφίες. Το 2019 ήρθε κάτι πολύ σημαντικό για την εξέλιξη της σχέσης μας. Ο Γρηγόρης μου πρότεινε να κατέβω στην παράταξή του στις δημοτικές εκλογές και εκλέχτηκα τοπικός σύμβουλος Βάρης. Από τότε έχουμε τρέξει κάποιους αγώνες μαζί. Το 2020 λάβαμε μέρος στον γύρο της Σαλαμίνας, όπου κατακτήσαμε την τρίτη θέση στη γενική κατάταξη. Εκεί είδα πώς λειτουργεί ο Γρηγόρης ως συνοδηγός. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι ήξερε ακριβώς τι να κάνει στον αγώνα, όπως το να διαβάζει το roadbook. Φέτος τρέξαμε πάλι μαζί, στο Ράλλυ Ακρόπολης, που έγινε στη Στερεά Ελλάδα. Εκεί περάσαμε 48 ώρες μαζί, όπου τη μια μέρα έτρεξε εκείνος και την άλλη εγώ και πήγαμε πολύ καλά. Τώρα ο επόμενος αγώνας μας είναι το «24 ώρες Ελλάδα» όπου θα τρέξουμε πάλι μαζί μέρα-νύχτα. Ο Γρηγόρης είναι πιλότος και ξέρει να πιλοτάρει αεροπλάνα. Θα δυσκολευόταν στα αυτοκίνητα; Είναι πολύ καλός οδηγός και συνοδηγός. Είναι μεγάλη η τιμή να τρέχω μαζί του, εξάλλου δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να τρέχουν με έναν Δήμαρχο που να τον ξέρει όλη η Ελλάδα!
Μπορείτε να ξεχωρίσετε τη σημαντικότερη νίκη που έχετε πετύχει;
Η πιο δυνατή ανάμνηση είναι η φετινή κατάκτηση της ανάβασης στον Κρεμασμένο Λαγό στη Βούλα, σε μια διοργάνωση που πηγαίνω εδώ και 6 χρόνια και διοργανώνει η λέσχη Σ.Ι.Σ.Α. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα να κερδίζεις έναν αγώνα στην πόλη σου. Σίγουρα όλοι οι αγώνες και οι νίκες είναι σημαντικές, διότι σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν 15 φαβορί για τη νίκη του αγώνα και της κατηγορίας. Σε αυτά τα είκοσι χρόνια παλεύω πολύ για να βρίσκομαι στην πρώτη πεντάδα. Ανάμεσα σε 90 αυτοκίνητα, το να ανεβαίνεις εσύ στο βάθρο είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Πηγή: nou-pou.gr