Γράφει ο Παναγιώτης Κόνσουλας,
Οικονομολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας
Ο πρόσφατος διαπληκτισμός του διαγραμμένου πλέον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Παππά με δημοσιογράφο στις Βρυξέλλες επανέφερε στο προσκήνιο ένα ζήτημα που συχνά υποτιμάται στον δημόσιο διάλογο: τα όρια της πολιτικής δράσης αλλά και του πολιτικού λόγου όταν αυτός εκφέρεται εκτός του εθνικού πλαισίου και εντός των ευρωπαϊκών θεσμών των Βρυξελλών.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν αποτελεί απλώς ένα ακόμα πολιτικό πεδίο αντιπαράθεσης. Είναι χώρος θεσμικής εκπροσώπησης της χώρας μας, όπου το ύφος, η συμπεριφορά και η ψυχραιμία αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Εκεί, η ένταση δεν εκλαμβάνεται ως δυναμισμός, αλλά ως έλλειμμα θεσμικής αντίληψης. Υπό αυτό το πρίσμα, το περιστατικό στις Βρυξέλλες δεν μπορεί να ιδωθεί ως μια προσωπική στιγμή έντασης, αλλά ως γεγονός με ευρύτερο πολιτικό αποτύπωμα.
Η διαδρομή του Νίκου Παππά ωστόσο, ξεκινά από έναν εντελώς διαφορετικό χώρο. Το 2007 στη Γαλλία, στο κατάμεστο γήπεδο μπάσκετ του Πω των Πυρηναίων, δώδεκα μαθητές του 1ου Λυκείου Βύρωνα κατέκτησαν το παγκόσμιο σχολικό πρωτάθλημα μπάσκετ, επικρατώντας των Γάλλων οικοδεσποτών στον τελικό. Πρωταγωνιστής εκείνης της ιστορικής αναμέτρησης και MVP με 40 πόντους ήταν ο 17χρονος Νίκος Παππάς με μια άκρως εντυπωσιακή εμφάνιση που έμεινε στη μνήμη όσων την βιώσαμε, τόσο για τις τεράστιες αθλητικές του ικανότητες όσο και για τον ηγετικό του χαρακτήρα.
Η φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο, με τον Νίκο Παππά να φυλάει το κύπελλο στο προαύλιο του σχολείου του Βύρωνα και τις υπογραφές όλων των παικτών, λειτουργεί ως σύμβολο μιας εποχής όπου κυριαρχούσαν η πειθαρχία, ο αυτοέλεγχος και η συλλογική προσπάθεια. Αξίες που ο αθλητισμός διδάσκει με σαφήνεια και χωρίς εκπτώσεις.
Η πολιτική όμως, κρίνεται αποκλειστικά στο παρόν. Και στο σημερινό ευρωπαϊκό περιβάλλον, η θεσμική ψυχραιμία δεν αποτελεί απλώς αρετή, αλλά βασική προϋπόθεση αξιοπιστίας. Οι στιγμές έντασης δεν πλήττουν μόνο το προσωπικό προφίλ ενός πολιτικού, αλλά αντανακλούν στο πολιτικό σύστημα που εκπροσωπεί και τελικά στη χώρα του.
Άλλο λοιπόν αθλητισμός και άλλο πολιτική. Το πάθος στον πρώτο χώρο είναι αναπόσπαστο στοιχείο του παιχνιδιού. Στον δεύτερο, χωρίς αυτοσυγκράτηση και σεβασμό στους θεσμούς, μετατρέπεται σε πρόβλημα. Και στην Ευρώπη το πρόβλημα αυτό δεν παραμένει ποτέ ατομικό, γίνεται συλλογικό και αντικατοπτρίζει ένα έθνος.