Για τον Άγιο Δομίνικο έχουν πια αναχωρήσει οι παίκτες του φετινού Survivor, μεταξύ των οποίων και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Ο δημοσιογράφος που τη σεζόν αυτή βλέπαμε στην εκπομπή της Ελένης Τσολάκη, θα διαγωνιστεί με τους διασήμους.
Εγγονός του αξέχαστου Βαρκιζιώτη ηθοποιού Λάμπρου Κωνσταντάρα και γιος του δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντάρα διαθέτει ένα πλούσιο βιογραφικό ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεόραση. Ξεκίνησε την καριέρα του στο αθλητικό ρεπορτάζ και μεταπήδησε με επιτυχία στη ψυχαγωγία. Ο γνωστός δημοσιογράφος για αρκετά χρόνια σχολίαζε ή έγραφε για το Survivor στα Μέσα όπου δούλευε και είχε τόσο παθιαστεί με το παιχνίδι επιβίωσης, που το μόνο που έλειπε από το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ του ήταν να το δει και εκ των έσω… ως διαγωνιζόμενος! Οι αντίπαλοί του πρέπει να φοβούνται ότι ο Λάμπρος είναι ένας γνώστης του Survivor καθώς έχει εντρυφήσει σε αυτό αναλύοντας την στρατηγική των παλαιότερων παικτών. Το Survivor είναι το παιχνίδι των ανατροπών και αυτό ακριβώς αναφωνούσε ο ίδιος όταν έφτιαξε βαλίτσα για την Δομινικανή Δημοκρατία.
Το να γίνεις ηθοποιός δεν ήταν ποτέ στα σχέδια σου;
Ήταν για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μετά τα 18. Προσπάθησαν να με πείσουν κάποιοι σκηνοθέτες, αλλά δεν το τόλμησα, δεν το πήρα απόφαση και ένα χρόνο μετά, συνειδητά, αποφάσισα να μην ασχοληθώ ποτέ και να κάνω κάτι άλλο. Ήδη ήξερα ότι τα media και τη Δημοσιογραφία τα αγαπούσα από μικρός.
Πως είναι η δημοσιογραφία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα;
Τα media παιρνούν δύσκολα στην Ελλάδα, ωστόσο σιγά σιγά ανοίγουν περισσότερες δουλειές. Είτε στην τηλεόραση, είτε στο διαδίκτυο, που είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά βρίσκονται σε τρομακτική κάμψη (λογικό), αλλά πολλοί Όμιλοι βασίζονται σε νεαρά εργατικά χέρια -που συνήθως δεν πληρώνονται- και κάνουν εκπτώσεις. Παρότι οι δουλειές είναι ολοένα και δυσκολότερο να βρεθούν, οι Σχολές Δημοσιογραφίας δεν καταγράφουν μεγάλη πτώση στους ενδιαφερόμενους να μπουν σε αυτόν τον χώρο. Βέβαια, σε αυτό βοηθάει και η εικόνα των social media- που είναι παραπλανητική- και δημιουργεί εντυπώσεις.
Η Δημοσιογραφία είναι μια δύσκολη δουλειά – λειτούργημα που απαιτεί πολύ κόπο και συνήθως δεν σε αμείβει αντίστοιχα. Πρέπει να σου αρέσει ΠΟΛΥ για να το κάνεις. Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο διάστημα τα πράγματα θα καλυτερεύσουν, γιατί το διαδίκτυο έρχεται με μεγάλη φόρα να ξεπεράσει τα παραδοσιακά μέσα.
Πως ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σαν άνθρωπος αλλά και σαν παππούς;
Οι αναμνήσεις που έχω από εκείνον είναι δυστυχώς περιορισμένες. Όταν πέθανε, ήμουν 6 ετών και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια, λόγω της ασθένειάς του, δεν ήθελε να τον βλέπουμε χωρίς να είναι ακμαίος. Και τώρα που μεγάλωσα το καταλαβαίνω απόλυτα. Έχω φυσικά ωραίες αναμνήσεις από τη Βάρκιζα και τη Βουλιαγμένη, αφού και τα σπίτια μας ήταν πολύ κοντά. Τον θυμάμαι να παίζει με τις γάτες του -αδυναμία που έχω και εγώ- και θυμάμαι να με πηγαίνει στο μεγάλο ζαχαροπλαστείο της περιοχής, το “Esplanade” και να μου παίρνει γλυκά αλλά και παιχνίδια.
Τότε τα μεγάλα ζαχαροπλαστεία ήταν και τα παιχνιδάδικα της εποχής! Έχω, πάντως, ακούσει πολλές διηγήσεις τόσο από τον πατέρα μου, όσο και από φίλους του, που μου έχουν συμπληρώσει πολλά από τα κενά που είχα, μιας και δεν τον έζησα όσο ήθελα. Ήταν ένας πολύ δοτικός και πειθαρχημένος άνθρωπος, άψογος επαγγελματίας και με λίγους αλλά πιστούς φίλους που κράτησε ως το τέλος. Όπως οι περισσότεροι κωμικοί της εποχής, δεν ήταν πάντα σε διάθεση να κάνει χιούμορ και πλάκες, αλλά ξεκουραζόταν και φόρτιζε τις μπαταρίες του, προκειμένου να τα χαρίζει στον κόσμο, στο θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο.
Το να φέρεις το όνομα του λειτούργησε υπέρ ή κατά μέχρι τώρα στη ζωή σου;
Ξεκάθαρα υπέρ. Μετά από τόσα χρόνια και χιλιάδες ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια που μόλις με γνωρίζουν και με ρωτούν αν έχω συγγένεια, ή μπορεί να με βλέπουν στην τηλεόραση ή σε κάποια άλλη δουλειά, είναι κάτι που μόνο υπερηφάνεια με γεμίζει. Δεν μπορεί να μου αφήσει κάτι αρνητικό. Ίσως τη σύγκριση , ίσως το ότι ο άλλος μπορεί να έχει απαίτηση από εμένα να κάνω κάτι αντίστοιχο. Είναι μια πίεση, αλλά γλυκιά πίεση, αφού κι εγώ ως άνθρωπος απολαμβάνω να συγκρίνομαι με τους κορυφαίους. Ξέρω ότι χάνω στη σύγκριση, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. Τόσα θετικά συναισθήματα και γλυκά λόγια αγάπης που ακούω ή μου γράφουν ασταμάτητα στα social media, δεν θα τα άλλαζα με τίποτα.
Υπάρχουν ονόματα που στο άκουσμα τους το μυαλό σκαρώνει εικόνες και ενίοτε συναισθήματα, όπως του Χίτλερ, της Μαρίας Κάλλας, του Κολοκοτρώνη, της Μελίνας Μερκούρη και πολλά άλλα. Υπάρχουν και ονόματα κοινά όπως ο Τάκης, η Μαρία, ο Γιάννης και η Σοφία, που αν δεν ανήκουν σε κάποιο οικείο μας πρόσωπο, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αν με ρωτάς πιστεύω πως πίσω από κάθε όνομα ¨μεγάλο¨ ή ¨μικρό¨, διάσημο ή όχι υπάρχει ένας άνθρωπος με μια ιστορία στην πλάτη του. Το σημερινό Story με το Λάμπρο στάθηκε μια καλή αφορμή να θυμηθώ τι με ώθησε στη δημιουργία του Mylittlestories.
Δεν είναι άλλο από τις ιστορίες ανθρώπων. Τις καθημερινές, μοναδικές, πρωτόγνωρες ή συνηθισμένες ιστορίες ανθρώπων, που αν τις ακούσεις με προσοχή κάτι καλό θα αποκομίσεις. Δυστυχώς ξεχάσαμε να ακούμε και κυρίως ξεχάσαμε να αποκωδικοποιούμε όσα ακούμε. Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας, τα μάτια μας και κυρίως την καρδιά μας σε όλους τους ήρωες που βρίσκονται εκεί έξω και έχουν κάτι να μας πουν.
Όλοι ήρωες μιας ιστορίας. Όλες ιστορίες για να σκεφτόμαστε διαφορετικά.
Πηγή: freegossip.gr