Του Δημήτρη Κυπριώτη, συνδιαχειριστή ομάδας 3Β ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ
Είναι από παλιά γνωστό ότι η Εκκλησία της Ελλάδος παραδοσιακά κάνει το παν για να εξασφαλίζει ιδιόκτητη περιουσία ακόμη και πέραν των όσων κατέχει. Τελευταία μάλιστα και μετά από την κυβερνητική υπόσχεση που πήρε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό με την πώληση , «αξιοποίηση» το λέει η ίδια, των εκτάσεων στο Σχιστό, της άνοιξε για τα καλά η όρεξη και για όσα άλλα κτήματα, εκτάσεις και οτιδήποτε άλλο διεκδικεί, αδιαφορώντας ακόμη και για την καταστροφή του περιβάλλοντος ή τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές.
Έτσι από τη μια πλευρά βάζει άμεσα ευθέως και με πρωτοφανή σφοδρότητα κατά των προσώπων της «Κιβωτού του Κόσμου» και ζητάει οικονομικό έλεγχο και από την άλλη η ίδια η Εκκλησία της Ελλάδος, εμφανίζει μίαν εντελώς επιθετική ροπή και συμπεριφορά προς την αξιοποίηση ακινήτων ιδιοκτησίας της ή φερόμενης ιδιοκτησίας της, ενώ κανείς δεν τολμάει να μιλήσει για έλεγχο των οικονομικών της.
Βέβαια η επίκληση του Αρχιεπισκόπου και της Ιεράς Συνόδου ως προς τον λόγο που πρέπει να αξιοποιηθεί η Εκκλησιαστική περιουσία είναι, όπως λέγουν , να συνεχίσει να υφίσταται το ποιμαντικό, το φιλανθρωπικό και το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να πείθει σε όλη του την έκταση, αφού δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό, τουλάχιστον όπως αποδεικνύεται με το γεγονός ότι έχει αποφασιστεί να κλείσει η κοινωνική δομή του Ορφανοτροφείου Βουλιαγμένης και να παραδοθεί στο real estate, έστω και αν υπόσχονται την μεταφορά του σε άλλο χώρο ή σε άλλη πόλη.
Αυτό είναι μια πολύ μεγάλη αντίφαση, που δείχνει ποια ακριβώς είναι τα σχέδιά της Ιεραρχίας, όταν το Ορφανοτροφείο αυτό πριν από περίπου 12 χρόνια φιλοξενούσε 50 παιδιά και τώρα έχουν μείνει μόνο 4. Το «άδειασμα» του Ορφανοτροφείου, ως λέγουν οι πληροφορίες και των ανθρώπων που γνωρίζουν εκ των έσω τα γεγονότα, έγινε με πολύ μεθοδικό τρόπο, ώστε να μπορέσουν πολύ πιο εύκολα να πριμοδοτήσουν την πώλησή του, μαζί με τις γύρω εκτάσεις που αποτελούν περιοχή πρασίνου και όαση της όλης περιοχής, αφού η αξία της στηρίζεται στη φυσιογνωμία της.
Και όμως αυτή η μοναδική σε κάλος περιοχή, στο Λαιμό της Βουλιαγμένης, που την έχει καταστήσει παγκοσμίως γνωστή, γειτνιάζει με τον «Αστέρα Βουλιαγμένης», που πουλήθηκε το 2014 σε διεθνή συμφέροντα, όπως συμβαίνει με το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας από την έναρξη εφαρμογής των Μνημονίων στην Πατρίδα μας.
Αυτός λοιπόν ο καταπράσινος λόφος που περιβάλλεται από τη θάλασσα, είναι ένα μοναδικό «φιλέτο», ενώ δίπλα σε αυτό το περιβάλλον βρίσκονται τα κτίρια του Ορφανοτροφείου που είναι λιθόκτιστα του 1910, είναι πανέμορφα και έχουν περιέλθει στην Εκκλησία της Ελλάδας ως δωρεά της Σοφίας Σλήμαν και του Δήμου Αθηναίων.
Αυτήν την τεράστιας αξίας περιουσία εποφθαλμιούν σήμερα, όπως και πριν από πολλά χρόνια, οι γνωστοί επενδυτές «καταστροφείς» του περιβάλλοντος. Το δυστύχημα όμως στην προκειμένη περίπτωση είναι, ότι σε αυτόν τον «αγώνα» του αδηφάγου κέρδους, η Εκκλησία πρωτοστατεί στα σχέδια «αξιοποίησης» της έκτασης και του Ορφανοτροφείου, αν και βρίσκεται εγκλωβισμένη από αποφάσεις του ΣτΕ ως προς τις χρήσεις γης.
Φαίνεται όμως, από μια πρώτη ανάγνωση των όσων συμβαίνουν μετά την εξαγγελία της Εκκλησίας, ότι ο Δήμαρχος ΒΒΒ έχει πάρει το θέμα προσωπικά και αυτό θα ήταν πολύ λογικό, αφού ένα από τα καλλίτερα κομμάτια περιβάλλοντος και πρασίνου που διατηρήθηκε απ τις δημοτικές αρχές των περασμένων χρόνων στη μοναδική Βουλιαγμένη, κινδυνεύει να μετατραπεί σε μπετόν.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο λόγος, που τα διάφορα και πολλά επικοινωνιακά μέσα που έχει θέσει στη διάθεση του ο Δήμαρχος «επιτίθενται » στην Εκκλησία της Ελλάδος. Αυτή όμως η πίστη μας, βρίσκεται εν αμφιβόλω, αφού και για άλλα θέματα υψίστης σημασίας για την προστασία του περιβάλλοντος είχαν άλλη κατάληξη από αυτήν που προέβαλλε στην αρχή ο κ. Κωνσταντέλλος.
Και για να είμαστε συγκεκριμένοι, η αναφορά γίνεται για συγγενείς περιπτώσεις και στις 3 πόλεις του Δήμου. Για τη Βούλα, εκτός των ακτών, υπάρχει το εν εξελίξει θέμα του project δημιουργίας κλειστής πόλης, στη Βουλιαγμένη η ανεξήγητη συμπόρευση με τα συμφέροντα της κατασκευής της νέας τερατώδους Φαραωνικών διαστάσεων Μαρίνας, που δεν συνάδει με τη φυσιογνωμία της περιοχής και που έχει ήδη επιφέρει τεράστια υποβάθμιση του πρασίνου με ογκώδεις εγκαταστάσεις μπετόν και τέλος, με την υποβαθμισμένη Βάρη ή την εγκαταλειμμένη Βάρκιζα.
Η εικόνα της μεγάλης ανησυχίας και της αντίθεσής του Δημάρχου με ότι η Εκκλησία σχεδιάζει για τη Βουλιαγμένη, θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει απόλυτα κατανοητή, αν στον αγώνα της η Δημοτική Αρχή, καλούσε να συμβάλλουν όλες μαζί οι παρατάξεις του ΔΣ, κυρίως όμως οι δημότες και όχι μόνο τα Δικαστήρια που τα περισσότερα, αυτού του αντικειμένου, έχουν «χαθεί» κατά έναν παράδοξο τρόπο, σε βάρος των συμφερόντων του Δήμου.
Προσθήκη σχολίου