Η πόλη όμως, εκ της δημιουργίας της, πασχίζει να αποφύγει την αστικοποίηση που πολλοί εκ της σημερινής Δημοτικής Αρχής ευαγγελίζονται ως όραμα για ολόκληρο τον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης.
Απευθυνόμενος δημόσια, πρωτίστως, στους προσφιλείς συνδημότες αλλά γνωρίζοντας και αναγνωρίζοντας πως το ίδιο προσεκτικά, αντίστοιχες τοποθετήσεις σε φλέγοντα ζητήματα τις παρακολουθούν και τα υπαρκτά και οργανωμένα συμφέροντα, τόσο του δικού μας, όσο και του εκάστοτε τόπου, θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου άποψη, η οποία ευθυγραμμίζεται, εάν όχι ταυτίζεται, με την κοινή γνώμη σε σχέση με το «φαραωνικών διαστάσεων» έργο της ανακατασκευής και της επέκτασης της μαρίνας Βουλιαγμένης.
Κάθε αλλαγή που επιβάλλεται έμμεσα ή άμεσα δια της βίας σε μία τοπική κοινωνία, το γνωστό «καπέλωμα», είναι καταδικασμένη εξ αρχής, -αν όχι να αποτύχει στη βάση της-, σίγουρα όμως να δέχεται στο διηνεκές σκληρή και άσχημη κριτική, τόσο για αυτό καθεαυτό τον λόγο, αρχικά της δημιουργίας και της ύπαρξης της αλλά και για την ίδια τη διαχείριση και τη λειτουργία της.
Η κάθε περιοχή έχει τις δικές τις ιδιαιτερότητες και ανάγκες, μα ταυτόχρονα έχει τα δικά της συγκεκριμένα και μοναδικά συγκριτικά πλεονεκτήματα που είναι αντικειμενικά και μετρήσιμα.
Έχει όμως και κάποιες κόκκινες γραμμές, οι οποίες έχουν τεθεί από την ίδια την τοπική κοινωνία και έχουν ακολουθηθεί εφαρμοζόμενες κατά γράμμα και κατ’ εντολή των κατοίκων, επί σειρά ετών, από την εκάστοτε Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η Βουλιαγμένη, λοιπόν, είναι παγκοσμίως γνωστή:
●για τον, μοναδικού Αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, Ναό του Απόλλωνα,
●για το χερσαίο και ενάλιο φυσικό περιβαλλοντικό πλούτο αλλά και σπουδαίας βιοποικιλότητας, η οποία και προστατεύεται από τη νομοθεσία
(Natura 2000 κλπ), όπως η περιοχή της Φασκομηλιάς αλλά και της νήσου των Φλεβών,
●για την ιαματική Λίμνη της, στην οποία έρχονται από ολόκληρο τον κόσμο για να θεραπευτούν.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι η Βουλιαγμένη δεν χρειάζεται καμιά «μαρίνα – τέρας» για να γίνει γνωστή και να καταξιωθεί στον τουριστικό χάρτη όπως το τέρας της Λίμνης του Λοχ Νες …που ήλιος δεν την βλέπει!
Τώρα, στο κυρίως θέμα που πραγματεύεται ετούτο το άρθρο – τοποθέτηση μου, το οποίο δεν είναι άλλο από την ανακατασκευή και την επέκταση του Λιμένα Βουλιαγμένης… Είναι ξεκάθαρο ότι κάποιοι, που προφανώς δεν μένουν σε αυτόν εδώ τον τόπο, αλλά είναι παιδιά της «μεγαλούπολης» ή των μεγάλων Λιμανιών, έχουν παντός είδους συμφέροντα, είτε επειδή είναι «ενδιάμεσοι», μελετητές ή «προξενήτρες» και έχουν όφελος να προτείνουν την εφαρμογή του μοντέλου Φλοίσβου για το μελλοντικό σχεδιασμό της ευρύτερης περιοχής της Βουλιαγμένης.
Η πόλη όμως, εκ της δημιουργίας της, πασχίζει να αποφύγει την αστικοποίηση που πολλοί εκ της σημερινής Δημοτικής Αρχής ευαγγελίζονται ως όραμα για ολόκληρο τον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης.
Ξεχνούν όμως, πως η ακτογραμμή, από το Παλαιό Φάληρο μέχρι το Δέλτα του Φαλήρου στην Καλλιθέα, ακόμα και μέχρι το Σ.Ε.Φ, πάντα, ήταν ένα κομμάτι βραχώδες και δύσκολα προσβάσιμο, στο οποίο, κατά μήκος, τα μικρά καρνάγια και τα παραπήγματα ψαράδων, καθώς και η εκβολή του Κηφισού καθιστούσαν τις ελάχιστες, ίσως, υπάρχουσες και προσβάσιμες παραλίες, ακατάλληλες για βουτιές και για μπάνιο.
Με βεβαιότητα και επί του πρακτέου κρίνοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τόσο το πρώτο μεγάλο έργο του Κωσταντίνου Καραμανλή, που δημιούργησε ως Υπουργός, τότε, Δημοσίων Έργων, αυτό της επιχωμάτωσης της παραλιακής λεωφόρου, από το Σ.Ε.Φ μέχρι τον Ιππόδρομο, νυν Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρου Νιάρχου …
Η δε μεταγενέστερη, επ’ ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, δημιουργία της Ναυταθλητικής μαρίνας στο Δέλτα του Φαλήρου στην Καλλιθέα, η οποία στεγάζει δεκάδες ναυτικούς ομίλους αλλά και τους επαγγελματίες αλιείς της Καλλιθέας, όπως και η κατασκευή της μαρίνας του Φλοίσβου, έργο που έφερε τα μεγάλα πολυτελή σκάφη στο Παλαιό Φάληρο είναι πραγματικά έργα πνοής, τα οποία όχι μόνο καθάρισαν και διαμόρφωσαν το συγκεκριμένο κομμάτι της ακτογραμμής, αλλά μέσω των συμφωνιών που οι Δήμοι υπέγραψαν, από το στάδιο της προμελέτης κιόλας, είχαν, σαφώς, προσδιορισμένα αντισταθμιστικά οφέλη και όχι αόριστες υποσχέσεις, με πρώτο την ελεύθερη πρόσβαση των δημοτών και κατ επέκταση οικονομικές απολαβές από τον ελλιμενισμό των σκαφών, οι οποίες και ελαφρύνουν, από τότε, σημαντικά τα δημοτικά τέλη.
Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα αυτών των επενδύσεων και κατασκευών στα συγκεκριμένα μέρη είναι το ότι έφεραν κίνηση και δημιούργησαν τουριστικές υποδομές σε Δήμους που δεν είχανε, μέχρι πριν, ιδιαίτερη τουριστική αξία και σίγουρα δεν είχαν αρχαιολογικούς χώρους δίπλα σε χρυσαφένιες παραλίες όπως ο Δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης.
Στον αντίποδα όλων αυτών, στέκεται το τερατούργημα, τόσο στη σύλληψη της ιδέας του αλλά όσο και στην εκτέλεση του, της δημιουργίας της νέας μαρίνας Βουλιαγμένης.
Πάντα, θα υπάρχουν τα εκάστοτε τοπικά συμφέροντα, όσο και όλοι οι ενδιάμεσοι που περιμένουν να «πάρουν» ότι «πέσει από το τραπέζι» της εθνικής και παγκόσμιας οικονομικής εξαθλίωσης, η οποία βασίζεται στην ανέχεια που επιφέρει εκπτώσεις στην πολιτική ηθική και στο σεβασμό του φυσικού περιβάλλοντος, με βασική πρακτική – τις περισσότερες φορές – το να παρακάμπτουν ή να λειτουργούν ολοκληρωτικά αντίθετα από την άποψη και την επιθυμία της τοπικής κοινωνίας αλλά και της απλής λογικής!
Το να αφουγκράζεσαι το κοινό αίσθημα αλλά και το να σέβεσαι τις απόψεις, οι οποίες εκφράζονται από κοινού και από την πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας, η οποία γνωρίζει καλύτερα τις ανάγκες της, είναι ο μόνος τρόπος, ώστε ο εθνικός ή/και ο ιδιωτικός επενδυτικός σχεδιασμός της ανάπτυξης ενός τόπου να ακολουθούν και να ταυτίζονται με την κοινή λογική, η οποία πάντα περιλαμβάνει το σεβασμό προς το φυσικό περιβάλλον, τον αρχαιολογικό πλούτο και την ιστορικότητα κάθε περιοχής.
Μόνο με αυτό τον τρόπο, επιτυγχάνεται η κυκλική και αειφόρος ανάπτυξη αλλά και η επιτυχία της εκάστοτε εφαρμοσμένης επένδυσης… και αυτό είναι «κοινό μυστικό» και ταυτόχρονα άγραφος «νόμος» !
Το γνωστό, τόσο στους περισσότερους πολίτες όσο και στα επενδυτικά σχήματα, ως “carrying capacity”, δηλαδή το πόσο από κάθε είδους ανάπτυξη αντέχει ο τόπος αλλά ταυτόχρονα και πόσο αντέχει και θέλει ο κόσμος, – πρωτίστως οι μόνιμοι κάτοικοι-, έγκειται σε δύο βασικούς πυλώνες:
Α ►Τι επιθυμεί ο κόσμος,
δηλαδή το όραμα της τοπικής κοινωνίας για την μελλοντική διαμόρφωση και προοπτική του τόπου που ζει, βασισμένο στο τι ήδη έχει και τι προσφέρει αλλά και πώς αυτό μπορεί να το βελτιστοποιήσει.
Β ►Τι «σηκώνει» ο τόπος, δηλαδή το ποσοτικό κριτήριο της εκάστοτε ανάπτυξης.
Σε ένα μεγάλο νησί με πολλούς μόνιμους κατοίκους, όπως η Σάμος και η Ικαρία, πρέπει να δημιουργηθεί ένα μεγάλο ή και δύο λιμάνια, σε διαφορετικά σημεία, ώστε να υπάρχει πρόσβαση και συνδεσιμότητα, χειμώνα-καλοκαίρι με την ηπειρωτική χώρα για θέματα υγείας, ασφάλειας και ανεφοδιασμού. Αυτό είναι κάτι που συνάδει με την κοινή λογική και όχι μόνο το επιθυμούν αλλά και το απαιτούν οι κάτοικοι.
Προφανώς, στο Δέλτα του Φαλήρου, που υπήρχαν καλαμιές και έλη στην εκβολή των ποταμών, με εξαίρεση ενός μικρού τμήματος χρήσιμης παραλίας στο Νέο Φάληρο, το έργο της αθλητικής μαρίνας προσέφερε πρόσβαση και σύγχρονες υποδομές αλλά και τοπική ανάπτυξη και έσοδα στο Δήμο, μειώνοντας τα δημοτικά τέλη, σημείο λογικό και αυτονόητο!
Προφανώς, η διαμόρφωση της μαρίνας του Φλοίσβου καθάρισε τους όχθους της ακτογραμμής του Παλαιού Φαλήρου και δημιούργησε μία σύγχρονη υποδομή αντάξια των παγκόσμιων απαιτήσεων της πολυτελούς Ναυτιλίας και ναυσιπλοΐας, μειώνοντας ταυτόχρονα τα δημοτικά τέλη ως αντισταθμιστικό όφελος και δημιουργώντας θέσεις εργασίας για δημότες, οι οποίες είχαν προσυμφωνηθεί από τον τότε Δήμαρχο του Παλαιού Φαλήρου και νυν Βουλευτή κ. Χατζηδάκη.
Ερχόμενοι, λοιπόν, στη Βουλιαγμένη, θα πρέπει να εξετάσουμε την κατά τα άλλα λυπηρή παραδοχή…
Η «προδοτική» συμφωνία, η οποία, ουσιαστικά, παραχώρησε, «μπιρ-παρά» τον Αστέρα της Βουλιαγμένης μαζί με την τραγελαφική επέκταση -τσιμεντοποίηση του περιβάλλοντα χώρου– υψηλής αρχαιολογική αξίας και σημασίας-, όπως αυτή κατέληξε να οριστεί από το δεύτερο ΕΣΧΑΔΑ, ουσιαστικά, «άνοιξε την όρεξη» στα μεγάλα συμφέροντα να επαναπροσδιορίσουν και να επανασχεδιάσουν, τόσο την εκμετάλλευση της παραλίας, όσο και τα εναπομείναντα, στη βάση του, δασικά ή δασόφυτα φιλέτα της Βουλιαγμένης, ως ένα μεγάλο “μαγαζί”.
Σε αυτά, φυσικά, συμπεριλαμβάνεται και η νέα, τσιμεντένια στο μεγαλύτερο μέρος της, πλατεία της Βουλιαγμένης στην κατασκευή της οποίας ο Δήμος ήταν καλός, συγκαταβατικός και ολιγομίλητος θεατής, από την αρχή ως το τέλος της μελέτης, καθώς και της καθ’ υπόδειξης του ίδιου του εντολέα, κατασκευής της.
Η νέα μαρίνα της Βουλιαγμένης είναι ένα ακόμα λάθος προς τον τόπο μας, το οποίο όμως αποτελεί μόνο ένα κομμάτι του νέου χάρτη – παζλ, που έχει στηθεί στο βωμό της δήθεν ανάπτυξης, και στη βάση του είναι «ένα παιχνίδι για λίγους» και όχι απλά για όσους το αντέχει η τσέπη τους, σαφώς, εις βάρος της περιοχής της Βουλιαγμένης…
Ένα παιχνίδι για εκείνους που εποφθαλμιούν την πλήρη εμπορευματοποίηση και εξαργύρωση ενός τόπου, του οποίου το αρχαιολογικό, περιβαλλοντολογικό και ενάλιο ενδιαφέρον του, θα μπορούσε να είναι στην αιχμή του δόρατος της σύγχρονης αλλά και ήπιας ανάπτυξης του!
Η νέα μαρίνα εξυπηρετεί και θα εξυπηρετεί μόνο τους κατοίκους και τους επισκέπτες του συγκροτήματος του Αστέρα ως πάρκινγκ σκαφών, και ακόμη κι αν θα είναι εφικτή η προσβασιμότητα στον “υπόλοιπο κόσμο” πχ για έναν καφέ, αυτό δεν σημαίνει ότι όπως και τώρα έτσι και μετά, όταν το έργο ολοκληρωθεί, θα μπορέσει κάποιος δημότης η κάτοικος της Βουλιαγμένης να βρει εύκολα θέση για να βάλει ένα απλό σκάφος αναψυχής.
Η νέα Μαρίνα (φωτό 1) θα εντείνει και θα επιταχύνει το φαινόμενο της απόθεσης άμμου, τόσο στην παραλία της πλαζ Βουλιαγμένης, όσο και προς το Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης,- ακριβώς όπως γίνεται στο λιμάνι της Βάρκιζας, (φωτό 2)
και μεσομακροπρόθεσμα, θα καταλήξει να έχει, ολόκληρος ο κόλπος της Βουλιαγμένης, το ίδιο πρόβλημα με τη δεύτερη πλαζ Βούλας, (φωτό 3 )
όπου τα τσιμέντα που δημιουργήθηκαν για να κάνουν βουτιές οι λουόμενοι συνέβαλαν στην απόθεση άμμου και στη βαλτοποίηση της παραλίας, ανεβάζοντας τους παθογόνους μικροοργανισμούς και τα βακτήρια, σε επίπεδο, που το μπάνιο, εδώ και χρόνια, να απαγορεύεται και η πλαζ, όπως ξέρουμε όλοι, να είναι κλειστή και ερειπωμένη.
Όταν, λοιπόν, θα συμβεί αυτό- σημείο που απεύχομαι-, ο κόλπος της Βουλιαγμένης
θα γίνει μία μεγάλη μαρίνα – λιμάνι σε μοντέλο Φλοίσβου, καθώς θα είναι μονόδρομος, λόγω της ρύπανσης, της μόλυνσης και βέβαια των αδιάκοπων δρομολογίων των τουριστικών σκαφών….
Και σας ρωτώ: αυτό είναι που θέλουμε για την Βουλιαγμένη μας αλλά και για όλο τον Δήμο? (Φωτο 4)
Η Βουλιαγμένη δεν χρειάζεται καμία τερατόμορφη μαρίνα για να διαφημιστεί και να αναδειχθεί. Είναι ξεκάθαρο, ότι ακόμα και οι ξένοι επισκέπτες και επενδυτές δεν εγκρίνουν και δεν επικροτούν ποτέ τους εκσυγχρονισμούς, οι οποίοι βασίζονται στην καταπάτηση, την αλλοίωση και την καπήλευση της αρχαιολογικής ή ιστορικής σημασίας ενός τόπου!
Όσο για το ποιοι είναι πίσω από όλο αυτό, σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, πιστέψτε με, δεν το κρύβουν και σας προτρέπω να κάνετε μία απλή αναζήτηση σε δημοσιεύματα έγκυρων εφημερίδων και όχι παραπολιτικών φυλλαδίων αλλά και στο διαδίκτυο, ώστε να δείτε τη σύνθεση του Διοικητικού Συμβουλίου του Αστέρα, όταν ξεπουλήθηκε αλλά και τώρα…
Με ποιούς όρους και ποιοι, αλλά και σε ποιους, ουσιαστικά, έχουν παραχωρήσει τη χρήση και την εκμετάλλευση της λίμνης της Βουλιαγμένης, της πλαζ της Βουλιαγμένης και του camping της Βάρκιζας… και αναλογιστείτε μετά το τι πληρώνουμε εμείς, ως επισκέπτες!
Επίσης, επιθυμητό θα ήταν, να αναζητήσετε και το ποιες εγχώριες μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες είναι, εμφανώς, μέσα στα επενδυτικά σχήματα της εκποίησης του Αστέρα Βουλιαγμένης, της αξιοποίησης του Ελληνικού και της προσπάθειας εκποίησης του κωπηλατοδρομίου του Μαραθώνα.
Ίδιοι άνθρωποι, ίδια συμφέροντα, ίδιες προσπάθειες «ανάπτυξης», στο πλαίσιο δημιουργίας επικών τερατούργηματων.
Μόνο, εμείς μπορούμε και έχουμε τη δύναμη- άρα ηθικά επιβάλλεται – με τον λόγο και με την ψήφο μας, να αντιταθούμε στην άναρχη και παράλογη ανάπτυξη. Δημιουργικά και δημοκρατικά, μπορούμε να αντιπροτείνουμε ως κοινωνία το δικό μας όραμα με ορθές επιλογές των προσώπων που μας εκπροσωπούν, αλλιώς, κάποια στιγμή θα είναι αργά… πολύ αργά, για να ακριβολογούμε.
Δημοσθένης Δ. Δόγκας
Πολιτευτής Περιφέρειας Αττικής