Πώς φαντάζεται η τεχνητή νοημοσύνη την Αθηναϊκή Ριβιέρα των ’60s; Ζητήσαμε από το ChatGPT να αναβιώσει την εποχή των κοσμικών πάρτι, των διεθνών σταρ και της αθηναϊκής χρυσής δεκαετίας. Φαντάστηκε ανθρώπους με τέσσερα πόδια και αυτοκίνητα με δυο ρόδες, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε φοβερά κακή δουλειά.
Φαντάζομαι τα 60s στην Αθηναϊκή Ριβιέρα σαν μια εποχή γεμάτη φως, αισιοδοξία και κινηματογραφική ανεμελιά. Ήταν η δεκαετία που η παραλιακή ζώνη της Αθήνας άρχισε να αποκτά ταυτότητα – με τη Βουλιαγμένη, τη Γλυφάδα και τη Βάρκιζα να μετατρέπονται από ήσυχες παραθαλάσσιες κοινότητες σε κοσμικά θέρετρα.
Η ατμόσφαιρα θυμίζει σκηνικό από ελληνικό σινεμά: λευκά καλοσιδερωμένα πουκάμισα, μαντίλια στα μαλλιά, πλεκτές τσάντες παραλίας, ανοιχτά αυτοκίνητα που κατεβαίνουν τη Λεωφόρο Ποσειδώνος με ραδιόφωνο να παίζει Μάνο Χατζιδάκι. Οι Κυριακές μυρίζουν αντηλιακό και ψητό ψάρι στις ταβέρνες της Βάρκιζας, ενώ τα απογεύματα γεμίζουν από γέλια σε beach bars με ξύλινες ομπρέλες και ονόματα όπως «Αύρα» ή «Αλκυονίς».
Τα ξενοδοχεία της εποχής –τα Asteria στη Γλυφάδα, το Astir Palace στη Βουλιαγμένη– έγιναν σύμβολα μιας νέας, εξωστρεφούς Ελλάδας. Εκεί που συναντιόνταν πολιτικοί, σταρ του ελληνικού κινηματογράφου, επιχειρηματίες και ξένοι επισκέπτες που ανακάλυπταν την “Greek Riviera”. Ήταν μια περίοδος όπου η πολυτέλεια είχε αθωότητα· όπου το glamour δεν ήταν επίδειξη, αλλά φυσική προέκταση του τρόπου ζωής.
Αν έπρεπε να τη συνοψίσω σε μία εικόνα: μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, με φόντο το ηλιοβασίλεμα στη Βουλιαγμένη, γυναίκες με cat-eye γυαλιά και άντρες με κοντά μαγιό να χαμογελούν δίπλα σε ένα cabrio χρώματος καραμελέ. Μια Ελλάδα που κοίταζε προς τη θάλασσα, και προς το μέλλον, με αυτοπεποίθηση.
Πηγή: noupou.gr