Οι 30 καλύτερες ταινίες που μπορείς να δεις τώρα στο Netflix

Ακολουθούν οι καλύτερες επιλογές που μπορείς να κάνεις στο Netflix αυτή τη στιγμή.

ATLANTICS

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72 χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο “Atlantics”, τη φετινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε τελικά το Netflix για διανομή, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το “Atlantics” είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους. Από τα κρυμμένα διαμάντια του Netflix.

THE SHAWSHANK REDEMPTION

Εσφαλμένα καταδικασμένος, ο Andy Dufresne (Tim Robbins) πρέπει να περάσει δύο φορές ισόβια στις φυλακές Shawshank του Maine, για τον φόνο της συζύγου του και του εραστή της. Το μυθιστόρημα του Stephen King μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και ακολουθεί τον Andy στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στη φυλακή και να κερδίσει τον σεβασμό των υπόλοιπων φυλακισμένων. Η ταινία είναι τόσο αναγνωρισμένη που είναι δύσκολο να διανοηθεί κανείς ότι είχε εγκαταλείψε τις αίθουσες έναν μόνο μήνα μετά την κυκλοφορία της. Επανακυκλοφόρησε για λίγο όταν το τίμησαν τα Όσκαρ με 7 υποψηφιότητες, και έγινε τελικά επιτυχία μέσα από τις ενοικιάσεις από βιντεοκλάμπ και τις προβολές του στην τηλεόραση.

LITTLE WOMEN

Η υποψήφια για Όσκαρ με το “Lady Bird”, Greta Gerwig, καταπιάνεται με έναν ογκόλιθο της αμερικανικής λογοτεχνικής και όχι μόνο κουλτούρας και το αποτέλεσμα είναι αριστουργηματικό. Οι “Μικρές Κυρίες” της Louisa May Alcott ακολουθούν τέσσερις αδερφές και τη μητέρα τους στην Αμερική του Εμφυλίου Πολέμου όσο μεγαλώνουν, όσο ωριμάζουν, όσο μαθαίνουν, όσο μένουν στάσιμες, όσο πληγώνουν και πληγώνονται, όσο γελάνε και πηγαίνουν παρακάτω. Οι “Μικρές Κυρίες” της Gerwig έχουν το ίδιο πνεύμα όσον αφορά την αναπαράσταση της καθημερινότητάς τους, με μία ζωτικής σημασίας διαφοροποίηση που ενισχύει την καρδιά στη δημιουργία της Alcott. Διάβασε εδώ γιατί πρόκειται για μία ριζοσπαστική μεταφορά λογοτεχνίας στο σινεμά και μία από πιο άδικες χασούρες του Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου.

A SUN

Το Netflix απέκτησε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 και μετά την κατάπιε. Μαζί με το “Atlantics” και το “Shirkers” που θα βρεις παρακάτω, το “A Sun” είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την ανάγκη του Netflix να βρει έναν καλύτερο, πιο φιλικό για τον χρήστη τρόπο να αναδεικνύει τις επενδύσεις του στο παγκόσμιο και το αμερικανικό σινεφίλ σινεμά.

Στο crime drama του Chung Mong-Hong, μία οικογένεια αντιμετωπίζει τις συνέπειες της φυλάκισης του νεότερου γιου της και μίας ακόμη μεγαλύτερης τραγωδίας που ακολουθεί. Είναι η πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας (η πρώτη, το “Parking”, είχε κάνει πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών) και, μετά τα έξι Golden Horse βραβεία που κέρδισε στην Ταϊβάν, είχε μπει στον δρόμο για τα φετινά Όσκαρ. Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δεν λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ – όταν το δεις θα βγάζει νόημα). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το ‘A Sun’, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο repo manαυτή δοκιμάζεται.

LORENZO’S OIL

Το “Lorenzo’s Oil” που ανέβηκε τον Απρίλιο στο Netflix είναι η αληθινή ιστορία του Augusto (Nick Nolte) και της Michaela Odone (Susan Sarandon), δύο γονιών σε μία αγόγγυστη εκστρατεία εύρεσης θεραπείας για την αδρενολευκοδυστροφία (ALD) του γιου τους. Είναι μία σπαρακτική ιστορία για το κουράγιο και την εφευρετικότητα που μπορεί να έχει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται στα όριά του, γυρισμένη όμως από τον George Miller. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αντί για κάποια μελοδραματική τηλεταινία έχουμε μία αποπνικτική κινηματογραφική εμπειρία, αβάσταχτη για πολλούς όταν είχε κυκλοφορήσει, που ο Miller έχει γυρίσει σαν ένα ιατρικό θρίλερ με την ενέργεια ενός “Mad Max”, παθιασμένο και επιδεικτικό όπως οι όπερες που ντύνουν το σάουντρακ.

IN THE NAME OF THE FATHER

Ο Jim Sheridan βασίζει την υποψήφια για επτά Όσκαρ ταινία του στην αληθινή υπόθεση των Guildford Four, των τεσσάρων ανθρώπων που είχαν κατηγορηθεί άδικα για τη βομβιστική επίθεση στην παμπ Guildford που άφησε πίσω πέντε θύματα. Παρότι είναι σίγουρα απολαυστική η έγερση σε δίκαιη οργή που προκαλεί η ταινία ενάντια στην καταπάτηση της δικαιοσύνης, το “In the Name of the Father” γίνεται σπουδαίο επειδή επικεντρώνεται στη σχέση πατέρα-γιου που φέρνουν με τόση φροντίδα στη ζωή ο Pete Postlethwaite και ο Daniel Day Lewis.

DISTRICT 9

Τριάντα χρόνο πριν οι εξωγήινοι κατέφθασαν στη γη, αλλά όχι για να την κυβερνήσουν ή για να δώσουν βοήθεια. Έπρεπε να βρουν καταφύγιο από τον κατεστραμμένο τους πλανήτη. Διαχωρισμένοι από τους ανθρώπους στην Περιοχή 9 στη Νότια Αφρική, οι εξωγήινοι εξουσιάζονται από τη Multi-National United που αδιαφορεί για τη φροντίδα τους αλλά θα έκανε τα πάντα για να εκπαιδευτούν στην προηγμένη τεχνολογία τους. Όταν ένας πράκτορας (Sharlto Copley) κολλάει ένα μυστήριο ιό που έχει αρχίσει να μεταλλάσσει το DNA του, υπάρχει μονάχα ένα μέρος για να κρυφτεί: Η Περιοχή 9.

Ο Neill Blomkamp δεν έχει βρει έκτοτε την επιτυχία που είχε το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του (είχε συνεχίσει με το “Elysium” και το “Chappie”), όμως μπορεί να καυχιέται πως δε μπορείς να μιλήσεις για καλό sci-fi τον 21ο αιώνα χωρίς να αναφέρεις το ‘District 9’. Η ταινία είχε πνεύσει φρέσκο αέρα σε μία καλοκαιρινή μπλοκμπάστερ σεζόν όπου όσοι ήθελαν ρομποτοειδείς εξωγήινους είχαν ξεμείνει με το “Transformers: Revenge of the Fallen”. Είναι έξυπνο πολιτικό sci-fi και κοινωνική σάτιρα πακεταρισμένη σε μία αιματηρή περιπέτεια φρενήρους ενέργειας, με όλα τα τεχνικά και αφηγηματικά στοιχεία που το έκαναν ένα ηχηρό και αναπάντεχο sci-fi classic.

THE EDGE OF SEVENTEEN

Η 17χρονη Nadine (Hailee Steinfeld) νιώθει αμήχανα. Ένιωθε αμήχανα δηλαδή και πριν ακόμα ο δημοφιλής στο σχολείο τους αδερφός της αρχίσει να βγαίνει με την κολλητή της φίλη. Τώρα όμως νιώθει πιο μόνη από ποτέ. Μέσα από την απροσδόκητη φιλία της με ένα συμπονετικό αγόρι και με τον καθηγητή της (Woody Harrelson) που την καθοδηγεί σε προβλήματα φιλίας, έρωτα και οικογένειας, αρχίζει να ελπίζει ότι τα πράγματα ίσως δεν είναι τελικά και τόσο μαύρα.

Τόσο γλυκό όσο και βρώμικο, το κωμικό “Edge of Seventeen” που μπορείς να δεις τώρα στο Netflix μοιάζει εντυπωσιακά αυθεντικό ως ιστορία ενηλικίωσης – ειδικά σε σχέση με το πόσο σημαντικά φαίνονται όλα στην ηλικία της Nadine – και είναι πιο σκοτεινό απ’ ότι οι ταινίες του John Hughes τόλμησαν ποτέ να είναι. Οι ιστορίες ενηλικίωσης που παρουσιάζουν την εφηβεία όπως θα θέλαμε να είναι, είναι περισσότερες σε σχέση με αυτές που παρουσιάζουν αυτήν που όντως είχαμε (αυτές που παράγει το ίδιο το Netflix οπωσδήποτε). Το “Edge of Seventeen” όμως ξεδιπλώνεται σε μία σειρά μικρών εξευτελισμών που δε μπορεί, από μικρό έως μεγαλύτερο βαθμό αναλόγως την περίπτωση, θα τους νιώσεις κάπως γνώριμους.

DICK JOHNSON IS DEAD

«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;».

Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το “Citizenfour”, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια ‘ατυχήματα’ – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance όπου κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση, ενώ τώρα είναι υποψήφιο για βραβείο Emmy.

STRONG ISLAND

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το “Strong Island” είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του “Strong Island” είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

TAXI DRIVER

Το διάσημο αριστούργημα του Martin Scorsese από το 1976 με τον Robert De Niro. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το “Taxi Driver” ακολουθεί έναν ψυχωτικό ταξιτζή που οδηγείται στη βία σε μία προσπάθεια διάσωσης μίας έφηβης πόρνης.

BOYHOOD

Ο Richard Linklater γύριζε το Boyhood επί 12 χρόνια με το ίδιο καστ, ακολουθώντας τη ζωή του Mason όσο ο ηθοποιός που τον υποδυόταν, ο Ellar Coltrane, μεγάλωνε κανονικά και η κάμερα τον αποτύπωνε σε όλα τα στάδια μέχρι την ενηλικίωσή του.

Τίποτα στην ιστορία του Mason δεν είναι ιδιαίτερα ξεχωριστό, όμως όλα όσα βιώνει είναι πραγματικά γιγαντώδες και αξεπέραστο στα μάτια του. Όπως όλα όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμο του καθενός μας. Γι’ αυτό και το “Boyhood”, που μεταφέρει τη ροή της ζωής στην οθόνη όπως σπάνια μπορούν να κάνουν οι ταινίες, είναι μία οικουμενική εμπειρία. Διάβασε εδώ μία συζήτησή μας με τον δημιουργό.

HALLOWEEN

Το “Halloween” (1978) στέκεται πανύψηλο μπροστά στους slasher κλώνους που ακολούθησαν. Είναι μία αμείλικτη ταινία τρόμου, τόσο βίαιη και τρομοκρατική, που ναι, γιατί όχι, θα συγκρινόταν με το “Ψυχώ” (και όχι μονάχα με αφορμή το κάστινγκ της Jamie Lee Curtis, κόρης της Janet Leigh). Η αρχική ταινία του John Carpenter δεν είχε τον αυτοσαρκασμό των απογόνων του – και αυτό δεν μειώνει καθόλου το ‘Scream’ που τον πέτυχε καλύτερα από τους υπόλοιπους – αλλά αντιθέτως είχε έναν αέρα βαθιάς σοβαρότητας που χτύπησε εξαιρετικά αποτελεσματικά το νεύρο των ειρηνικών προαστίων και της δυσφορίας μας μπροστά στην ερωτική αφύπνιση. Σασπένς και υπαινιγμοί αντί για φτηνά τεχνάσματα, και ένας Big Bad που στην αυθεντική του μορφή ήταν το σύμβολο Απόλυτου Κακού, ωμό και φρικώδες, χωρίς καμία ανάγκη υπεραναλύσεων.

INGLOURIOUS BASTERDS

Η εκδοχή του war movie από τον Tarantino δανείζεται από τη δράση και το χιούμορ των προπαγανδιστικών ταινιών των ‘40s για να φτιάξει το δικό του “Και οι 12 Ήταν Καθάρματα” που, τελικά, γίνεται πολύ προσωπικό. Η ταινία επικεντρώνεται σε ανθρώπους που μεμονωμένα έχουν βιώσει απώλειες και θέλουν να πάρουν εκδίκηση, παρά σε μια πιο αφηρημένη έννοια όπως η ανθρωπότητα ή κάποιο έθνος. Και παρ’ όλα αυτά, η πρώτη του τόσο ευθεία, ηθική στροφή, όχι μέσα από ηθικά αινίγματα που προέκυπταν στη δημιουργία των χαρακτήρων του ως τότε αλλά με ένα παλιό, καλό βρωμόξυλο που ξαναγράφει την Ιστορία, μοιράζεται απλόχερα σε όλους μας.

Το παράτολμο παραμύθι του Tarantino τον εδραιώνει ως μετρ δονκιχωτικών απολαύσεων, μας συστήνει έναν Christoph Waltz που μοιάζει να υπάρχει στις ταινίες μας καμιά εικοσαετία, απογειώνει το slow burn και φτιάχνει στο τέλος μία ταινία για τις ταινίες. Όλοι οι χαρακτήρες υποκρίνονται, όλες οι δυναμικές είναι μία κακή περφόρμανς από το χείλος της καταστροφής και το πρόσωπο της Shoshanna θα γελάει για πάντα από μια γιγαντιαία οθόνη.