Η απροσπέλαστη ομορφιά
Με το ένα και το άλλο, δεν μπορείς να περπατήσεις από το Καβούρι μέχρι τη Λίμνη της Βουλιαγμένης. Σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του νομού Αττικής απαγορεύεται ο περίπατος κατά μήκος της ακτής, διαρκώς παρεμβάλλονται εμπόδια, που εκπαιδευθήκαμε να θεωρούμε «φυσικά».
Οι διαδοχικές καραντίνες μάς αποκάλυψαν μια διαφορετική Αθήνα. Οι παύσεις της άνοιξης, κυρίως, αλλά και αυτή, η πιο light εκδοχή που ζούμε από τον Νοέμβριο, μας έδωσαν το έναυσμα, την αφορμή να ανακαλύψουμε διαδρομές μέσα στην πόλη που είτε αγνοούσαμε είτε δεν βρίσκαμε τον χρόνο για να τους αφιερώσουμε λίγη από την ώρα μας. Μια ματιά στον πλούτο που φέρνει στην επιφάνεια η στήλη της «Καθημερινής», «Διαδρομές της Καραντίνας», είναι ενδεικτική της εφευρετικότητας των Αθηναίων αλλά και της ανάγκης που υπάρχει.
Φυσικά δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό εξαιτίας της πανδημίας. Υπάρχουν περιοχές με προνομιακή πρόσβαση σε άλση, πάρκα, περιαστικά δάση. Στην τελευταία κατηγορία δεν ανήκουν σίγουρα δεκάδες δήμοι της Δυτικής Αθήνας και του Πειραιά. Αλλά ακόμα και γειτονιές που έχουμε μάθει να θεωρούμε «προνομιούχες» έχουν να διαχειριστούν τα δικά τους προβλήματα.
Στα νότια προάστια, για παράδειγμα, εκτείνεται το μεγαλύτερο παραλιακό μέτωπο που έχει να επιδείξει πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Παρ’ όλα αυτά, ο πολίτης της Βούλας ή της Βουλιαγμένης δεν είναι ευπρόσδεκτος σε ένα σημαντικό τμήμα της ακτογραμμής· κατά κανόνα, στο πιο ωραίο και στο πιο ειδυλλιακό. Αν δεν είναι club ή «νυχτερινό κέντρο» (μπουζούκια), θα είναι οργανωμένη πλαζ, κι αν δεν είναι οργανωμένη πλαζ, θα είναι ταβέρνα, εστιατόριο, club-restaurant, ξενοδοχεία ή χώρος στάθμευσης.
Με το ένα και το άλλο, δεν μπορείς να περπατήσεις από το Καβούρι μέχρι τη Λίμνη της Βουλιαγμένης. Σε ένα από τα πιο όμορφα σημεία του νομού Αττικής απαγορεύεται ο περίπατος κατά μήκος της ακτής, διαρκώς παρεμβάλλονται εμπόδια, που εκπαιδευθήκαμε να θεωρούμε «φυσικά».
Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, γιατί οι οργανωμένες παραλίες, κατάλοιπο τουριστικών μοντέλων του 1960, θα πρέπει να είναι κλειστές έξι μήνες τον χρόνο αφαιρώντας πολύτιμο δημόσιο χώρο σε μια πόλη που τον έχει τόσο ανάγκη; Δεν θα μπορούσε η πολιτεία να δει ξανά τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται ένα δημόσιο αγαθό προσαρμόζοντας την οπτική της στα δεδομένα της δεκαετίας του 2020;
Η εμπειρία της καραντίνας μπορεί να γίνει «οδηγός» για την επαναδιαπραγμάτευση της σχέσης μας με τον δημόσιο χώρο και ειδικότερα με το πολύτιμο παραλιακό μέτωπο. Είναι τραγελαφικό (αν όχι ανήθικο) ο κόσμος να συνωστίζεται σε μικροσκοπικά πεζοδρόμια ενώ πίσω από τα κάγκελα χάσκουν απροσπέλαστοι, κλειδαμπαρωμένοι παράδεισοι.