Το ilovevouliagmeni.gr αναδημοσιεύει το συγκινητικό κείμενο μιας δημότισσας που βλέπει τον κόλπο της Βουλιαγμένης των παιδικών και εφηβικών της χρόνων, να καταστρέφεται από το έργο της παράλογης επέκτασης της Μαρίνας, με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Η Στέλλα Χαράμη μας θυμίζει τις ευτυχισμένες στιγμές που φιλοξένησε η πλαζ της Βουλιαγμένης πριν ξεκινήσει η μετατροπή ενός φυσικού λιμανιού σε ένα έκτρωμα για τις διακοπές των ολιγαρχών.
Δεν έζησα την βραδιά του πάρτι στην πλαζ της Βουλιαγμένης από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Ήταν, όμως, μια μυθολογία που με συνόδευε μεγαλώνοντας – όπως και όλα τα παιδιά των νοτίων προαστίων στα 80s και στα 90s – για την πλαζ: Ένας τόπος συνάντησης με δημόσιο χαρακτήρα, ελεύθερος, συμμετοχικός. Μια παραλία για τα πρώτα μπάνια της χρονιάς, για τα πρώτα παιχνίδια με κουβαδάκια, για τα πρώτα ραντεβού και τα πρώτα φιλιά της εφηβείας. Ό,τι περισσότερο σε αστικό καλοκαίρι μπορούσες να φανταστείς.
Και φυσικά ένας τόπος προικισμένος από τη φύση: Ένας προστατευμένος, φιλόξενος κόλπος με ζεστά νερά και το χειμώνα (βοηθούσε και η επικοινωνία με τη λίμνη της Βουλιαγμένης) με απόληξη σε ένα πευκόφυτο ακρωτήρι. Με λίγα λόγια, ένα τέλειο φυσικό σύστημα.
Την προηγούμενη Κυριακή, μετά από 35 χρόνια επισκέψεων εκεί, βρέθηκα ξαφνικά να πενθώ τις αναμνήσεις μου και όσες αναμνήσεις θα μπορούσα να δημιουργήσω σε σχέση με αυτό το μέρος. Η ανακοινωμένη επέκταση της υφιστάμενης Μαρίνας, για να εξυπηρετεί περισσότερους εστέτ επισκέπτες του Αστέρα, έχει ξεκινήσει.
Αυτό σημαίνει – εκτός από την επερχόμενη τρομακτική αλλοίωση του φυσικού τοπίου – και κάτι ήδη χειροπιαστό. Το νερό του κόλπου έχει μετατραπεί σε βούρκο μετά τους τόνους χώματος που πέφτουν στη θάλασσα λόγω των συνεχιζόμενων εργασιών. Αν θέλεις να μπεις στο νερό θα πρέπει να κολυμπήσεις γύρω στα 50 μέτρα (κατά μήκος) σε λασπόνερο ενώ ακόμα κι αν απομακρυνθεί κανείς 70-80 μέτρα από την ακτή το νερό παραμένει τόσο θολό ώστε δεν βλέπει ούτε σε απόσταση 20 πόντων.
Η επέκταση που προωθείται προβλέπει 4.800 τ.μ. κτιριακές εγκαταστάσεις, 67.000 κυβικά μέτρα μπετόν, 45.000 κυβικών μέτρων φυσικών ογκόλιθων, 125.000 κυβικών μέτρων λιθορριπών, 40.000 κυβικά μέτρα υλικών επιχώσεων αλλά και 400 θέσεων πάρκινγκ που θα εξυπηρετούν το ξενοδοχείο του Αστέρα, με παράλληλη αύξηση του όγκου της σημερινής λιμενικής εγκατάστασης. Επίσης, κατασκευή ελικοδρόμιου και ελλιμενισμό 59 σκαφών έως και 70μ.!
Αυτή τη στιγμή, παρακολουθούμε σιωπηλοί ένα οργανωμένο περιβαλλοντικό έγκλημα να συντελείται στην Βουλιαγμένη – ασφαλώς με τις ευλογίες της κυβέρνησης, όλων των αρμόδιων υπουργείων και της δημοτικής αρχής – προκειμένου να δημιουργηθεί μέσα σε ένα σπουδαίο φυσικό λιμάνι ένα έκτρωμα για τις διακοπές των ολιγαρχών που θα σκάνε στον Αστέρα από τη Μύκονο.
Ελάχιστες φωνές κατοίκων έχουν εναντιωθεί στο σχεδιασμό (καταφεύγοντας και στο ΣΤΕ), αλλά κι αυτές θάβονται κάτω από τη λάσπη. Λίγα δημοσιεύματα καταγράφουν το χρονικό ενόσω η καταστροφή πλήττει εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους του λεκανοπεδίου.
Και τελικά, οι δικές μου αναμνήσεις, δεν είναι μόνο δικές μου. Είναι του πάσα ένα. Η πόλη είναι όλων, η θάλασσα, οι παραλίες είναι δημόσιο αγαθό, είναι σπίτι για πουλιά, ζώα και ψάρια, οι παραλίες δεν χτίζονται, ούτε οι αναμνήσεις μας.
Αναρωτιέμαι που είναι σήμερα εκείνοι οι 30.000 χιλιάδες που είχαν κατακλύσει την πλαζ της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983, που είναι τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Αναρωτιέμαι πόσα τραγούδια έχουν ακουστεί σ’ αυτή τη θάλασσα, πόσα καστράκια έχουν φτιαχτεί από άμμο. Ναι, οι παραλίες είναι για να χτίζονται κάστρα. Μόνο.